Ευθύνη των Δήμων για ζημίες πολιτών από πλημμύρες και άλλα ακραία καιρικά φαινόμενα.

Οι Δήμοι οφείλουν να λαμβάνουν συγκεκριμένα μέτρα προκειμένου να προστατέψουν την περιουσία των κατοίκων τους από ακραίες φυσικές καταστροφές, ειδικά από πλημμύρες. Οι παραλείψεις τους αυτές δημιουργούν κινδύνους για καταστροφές από φυσικά φαινόμενα, τα οποία εάν είχαν δημιουργηθεί οι απαραίτητες και εκ του νόμου ουκ άνευ υποδομές, ουδέποτε θα είχαν πλήξει τις ιδιοκτησίες των κατοίκων τους. Οι παραλείψεις αυτές έχουν να κάνουν από τη μια με την έλλειψη κάθε είδους υποδομής αποχετευτικού δικτύου ή απορροής ομβρίων υδάτων σε αστικές ή και αγροτικές περιοχές. Παρά το γεγονός ότι όταν εντάσσονται στο σχέδιο πόλης αγροτικές περιοχές, ο εκάστοτε Δήμος είναι υποχρεωμένος να προβαίνει σε κατασκευή έργων υποδομής, συχνά οι Δήμοι δεν προβαίνουν για λόγους κόστους σε καμία εργασία. Δεν υφίστανται υποδομές κατάλληλες να συγκρατήσουν όμβρια ύδατα ή να προστατέψουν τα κτίσματα που νομιμότατα έχουν ανεγερθεί στις περιοχές εντός σχεδίου πόλης από φυσικές καταστροφές. Από την άλλη, συχνά ρέματα, κανάλια και αποχετεύσεις εμποδίζουν την απορροή των νερών. Πολλές φορές τα παραπάνω είναι καλυμμένα, μπαζωμένα και ελλιπώς καθαρισμένα. Συνεπεία αυτού τα όμβδια ύδατα, τα οποία στην περίπτωση που οι οδοί απορροής ήταν καθαρές και ανοικτές θα διοχετεύονταν εκεί, δεν έχουν διάδρομο διαφυγής. Έτσι δεν μπορούν να απορροφηθούν από το έδαφος αφού ο όγκος των υδάτων είναι τόσο μεγάλος που ξεπερνά τη φυσική απορροφητικότητα του εδάφους και οι μοναδικές διέξοδοι που υπάρχουν είναι καλυμμένες. Συνεπώς οδηγούνται στις γύρω περιοχές, με τη μορφή πλημμύρας. Συνεπώς οι Δήμοι που παραλείπουν να καθαρίσουν τις υποδομές αποχέτευσης και να απομακρύνουν τα φερτά υλικά από αυτές με αποτέλεσμα ευθύνονται για τη δημιουργία και παρουσία κινδύνου επί πολλά έτη. Εάν αντίθετα οι Δήμοι προβούν σε κατασκευή όλων όσων όφειλαν αλλά εμφανίζονται (αφού εντάσσουν στο σχέδιο πόλης μια περιοχή) πως είχαν πράξει, τα ακραία φυσικά φαινόμενα των πλημμύρων θα περιορίζονται και το νερό δε προκαλεί μεγάλες καταστροφές. Νομικά η ευθύνη των Δήμων εδράζεται στο άρθρο 105 του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα, όπου ορίζεται ότι «για παράνομες πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων του δημοσίου κατά την άσκηση της δημόσιας εξουσίας που τους έχει ανατεθεί, το δημόσιο ενέχεται σε αποζημίωση, εκτός αν η πράξη ή η παράλειψη έγινε κατά παράβαση διάταξης που υπάρχει για χάρη του γενικού συμφέροντος...», στο άρθρο 106 δε ότι «οι διατάξεις των δύο προηγούμενων άρθρων εφαρμόζονται και για την ευθύνη των δήμων, των κοινοτήτων ή των άλλων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου από πράξεις ή παραλείψεις των οργάνων που βρίσκονται στην υπηρεσία τους». Ταυτόχρονα η υποχρέωση προς αποζημίωση μπορεί να προκύψει και από παράνομες υλικές ενέργειες ή παράνομες παραλείψεις υλικών ενεργειών των ως άνω οργάνων, οι οποίες εκδηλώνονται συνήθως στο πλαίσιο του καθεστώτος των δημοσίων κτημάτων από το φορέα που είχε την επιμέλεια τους. Ο αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ ζημιογόνου πράξης (παράλειψη αποτροπής πλημμύρας) και αποτελέσματος (βλάβη περιουσιών πολιτών) συνίσταται στην παράλειψη του εναγομένου να κατασκευάσει τα μέτρα υποδομής που έπρεπε να έχει κατασκευάσει και στην παράλειψή του να διατηρεί καθαρές τις αποχετευτικές υποδομές. Το δε γεγονός της πλημμύρας δε συνιστά γεγονός ανώτερης βίας καθώς σχεδόν πάντα το ύψος της βροχόπτωσης είναι αυξημένο όχι όμως πρωτοφανές αφού κατά τη διάρκεια του χειμώνα το ύψος της βροχόπτωσης κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα. Συνεπώς οι παράνομες πράξεις των Δήμων είναι πρόσφορες και ικανές κατά τη συνήθη πορεία των πραγμάτων να επιφέρουν την υπερχείλιση των γεωτεμαχίων σε κατοικημένες περιοχές και τη διοχέτευση νερού και φερτών υλικών στα κτίρια. Οι Δήμοι σχεδόν πάντα έχουν τόσο το χρόνο (από την ένταξη στο σχέδιο πόλης έως την ανοικοδόμηση μεσολαβεί σεβαστό χρονικό διάστημα) αλλά και τα μέσα (δεδομένου ότι πρόκειται ιδίως επί «Καλλικράτη» για το μεγάλους σε πληθυσμό και υποδομές δήμους) να προβούν σε κατασκευή των απαραίτητων υποδομών και στον καθαρισμό του αποχετευτικού δικτύου, δίχως να κινδυνεύσει η ικανότητά τους να πληρώσουν τους μισθούς του προσωπικού και τα λειτουργικά τους έξοδα. Συνεπώς υπάρχει τόσο η σχετική πρακτική και κυρίως οικονομική δυνατότητα του των Δήμων, όσο και η εκ μέρους αυτών κακή χρήση της διακριτικής τους ευχέρειας.