1. Στις 15 Ιουλίου 2008 γράφτηκε στο Ισραήλ το τέλος σε ένα δράμα που βιώνουν οι πολίτες εκατέρωθεν των συνόρων[1]. Το τίμημα που πληρώνουν είναι βαρύ και συχνά είναι η ίδια τους η ζωή. Δύο χρόνια μετά τον πόλεμο του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ στο Νότιο Λίβανο, οι σωροί 2 Εβραίων στρατιωτών ανταλλάχθησαν με τις σωρούς 200 Λιβανέζων αλλά και 5 κρατουμένων στις ισραηλινές φυλακές, μεταξύ αυτών και ενός μέλους της Χεζμπολάχ που κατηγορείται για απάνθρωπα εγκλήματα εις βάρος Ισραηλινών το 1979.
Η απαγωγή και η συμφωνία ανταλλαγής
1.1 Η δυσαναλογία στο δούναι και λαβείν μεταξύ του Ισραήλ και της Χεζμπολάχ είναι προφανής και αδικαιολόγητη για ένα δυτικό παρατηρητή, κατανοητή πλήρως όμως αν εξεταστεί η τακτική του Ισραήλ σε παρόμοια ζητήματα. Ο Εχούντ Γκόλντβασερ και Γκιλάντ Σαλίτ συνελείφθησαν από τη Χεζμπολάχ στις 12.06.2006 στα σύνορα του Ισραήλ με το Λίβανο[2] και το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή για την έκρηξη του Πολέμου του Ιουλίου[3]. Δύο χρόνια μετά η διακυβέρνηση Όλμερτ ανταλλάσει τους δυο, νεκρούς από την πρώτη στιγμή της απαγωγής τους, στρατιώτες ελευθερώνοντας μεταξύ των 5 Λιβανέζων και τον Σαμίρ Καντάρ. Ο τελευταίος, μέλος της PLO, εξέτιε ποινή κάθειρξης 547 χρόνων σε ισραηλινή φυλακή, καταδικασμένος για ανθρωποκτονία ενός στρατιώτη, ενός πολίτη και ενός 4χρονού κοριτσιού το 1979 στην πόλη Ναχαρίγια.
1.2 Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Όλμερτ ήλθε σε συμφωνία με τον αρχηγό της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα ώστε να λάβει χώρα η εκατέρωθεν ανταλλαγή προσώπων, ζώντων και νεκρών. Τη μεσολάβησή (mediation) του παρείχε ο Γερμανός Γκέρχαρντ Κόνραντ, απεσταλμένος του ΟΗΕ, ώστε να επιτευχθεί η συμφωνία. Η εμπλοκή του ΟΗΕ έγινε στα πλαίσια επίλυσης ανθρωπιστικών κρίσεων που προέκυψαν από τον Πόλεμου του Ιουλίου, όπως προβλέπει το ψήφισμα 1701/2006 του Σ.Α. των ΗΕ[4], με το οποίο και έληξε ο πόλεμος. Τα ΗΕ συνεπικούρησε η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού[5].
1.3 Η συμφωνία ανταλλαγής των σωρών των Ισραηλινών στρατιώτων με τους 5 κρατουμένους προέβλεπε επιπλέον την παροχή πληροφοριών από τη Χεζμπολάχ για έναν ακόμα αγνοούμενο Ισραηλινό στρατιωτικό. Πρόκειται για τον αξιωματικό της ΙΑF (Israeli Air Force) Ρον Άραντ, ο οποίος αγνοείται από το 1986. To Ισραήλ δεν τον θεωρεί τυπικά νεκρό, αν και η Χεζμπολάχ δηλώνει ότι δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αλλά αγνοεί άλλα στοιχεία. Τέλος στη συμφωνία γίνεται αναφορά και στην τύχη 3 διπλωματών του Ιράν που αγνοούνται από το 1982 και το Ισραήλ δεν έχει δώσει στοιχεία για την τύχη τους[6].
Τα υπέρ και τα κατά της ανταλλαγής
2. Το Ισραήλ φάνηκε στην περίπτωση της ανταλλαγής των σωρών των στρατιωτών του να σταθμίζει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της κίνησής του αυτής. Από τη μια ο σεβασμός προς τους νεκρούς στρατιώτες του και προς τις οικογένειές τους και από την άλλη το κύρος της χώρας και η συνδιαλλαγή της με μια τρομοκρατική, κατ’ αυτήν, οργάνωση[7].
Αιχμάλωτοι πολέμου στο Διεθνές Δίκαιο
2.1 Προτού μελετηθούν τα αρνητικά και θετικά της κίνησης των Ισραηλινών, θα πρέπει να ακολουθήσει μια ερμηνεία του όρου αιχμάλωτος πολέμου. Οι Εβραίοι Γκόλντβασερ και Σαλίτ υπάγονταν στη Σύμβαση της Γενεύης ΙΙΙ της 12ης Αυγούστου 1949 περί μεταχειρίσεως των αιχμαλώτων πολέμου. Ως αιχμάλωτοι πολέμου νοούνται οι στρατεύσιμοι εμπόλεμου κράτους, που βρίσκονται στα χέρια του εχθρού. Της Σύμβασης της Γενεύης είχε προηγηθεί ο στρατιωτικός κώδικας της Χάγης του 1907 που αναγνώριζε μια σχετική νομική προστασία στους αιχμαλώτους πολέμου. Ακολούθησε η Σύμβαση της Γενεύης της 27ης Ιουλίου 1929, η οποία έδωσε τη θέση της στην τώρα ισχύουσα Σύμβαση της Γενεύης ΙΙΙ του 1949[8]. Το άρθρο 4 της Σύμβασης δίνει τον ορισμό των αιχμαλώτων πολέμου. Από τις προϋποθέσεις που θέτει αξίζει να επισημανθεί, για την περίπτωσή των Γκόλντβασερ και Σαλίτ, ότι απαιτείται προκειμένου να εφαρμοστεί η Σύμβαση, να υπάρχει ένοπλη σύρραξη μεταξύ αντισυμβαλλόμενων μερών. Παρότι η Σύμβαση διευρύνει τις περιπτώσεις που μπορεί κάποιος να θεωρηθεί ως αιχμάλωτος πολέμου[9] δε φαίνεται να εμπίπτουν σε αυτήν, τυπικά, οι δύο Ισραηλινοί στρατιώτες.
Κόστος για το Ισραήλ (νομικό-πολιτικό)
2.2 Στον πόλεμο του Ιουλίου υπήρξε μεν επίσημη κήρυξη πολέμου από το Ισραήλ κατά του Λιβάνου, καθώς το πρώτο κατηγορούσε το δεύτερο ότι οι επιθετικές κινήσεις της Χεζμπολάχ συνιστούσαν πράξη πολέμου από πλευράς του Λιβάνου. Τότε στην κυβέρνηση του Λιβάνου συμμετείχαν δύο μέλη της Χεζμπολάχ και το Ισραήλ θεώρησε τη λιβανέζικη κυβέρνηση υπεύθυνη για τις εχθρικές πράξεις της Χεζμπολάχ στα λιβανοϊσαηλινά σύνορα[10]. Όμως οι μάχες διεξήχθησαν με την οργάνωση Χεζμπολάχ και όχι με τον εθνικό στρατό του Λιβάνου, Επίσης οι 2 ισραηλινοί στρατιώτες συνελείφθησαν από τη Χεζμπολάχ και όχι τις κυβερνητικές λιβανέζικες δυνάμεις. Τέλος η Χεζμπολάχ δεν αναγνωρίζεται από το Ισραήλ ως μέλος της διεθνούς κοινότητας, αλλά σαν τρομοκρατική οργάνωση. Τη συγκεχυμένη αυτή κατάσταση επιβεβαιώνει και η ανακοίνωση του ισραηλινού ΥπΕξ ότι το Ισραήλ δε βρίσκεται σε πόλεμο με την κυβέρνηση του Λιβάνου, αλλά με την τρομοκρατική οργάνωση Χεζμπολάχ, παρόλο που διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις στο έδαφος του Λιβάνου[11].
2.3 Έτσι το Ισραήλ φαίνεται να κινείται μεν στα πλαίσια της προστασίας των ανθρωπιστικών δικαιωμάτων των νεκρών στρατιωτών του και των οικογενειών τους ταυτόχρονα δε υποπίπτει σε δύο ολισθήματα. Αφενός μεν αναγνωρίζει τη Χεζμπολάχ ως συνομιλητή και αναγνωρίζει τις παράνομες πράξεις της, ως πολεμικές πράξεις που εμπίπτουν στο άρθρο 2 της Σύμβασης της Γενεύης ΙΙΙ. Έτσι καθιστά με έμμεσο τρόπο τη Χεζμπολάχ ως μέρος της διεθνούς κοινότητας, παρά το γράμμα της ανωτέρω Σύμβασης που εφαρμόζεται μόνο μεταξύ των αντισυμβαλλομένων μερών. Αφετέρου νομιμοποιεί τη δράση της απαγωγής από μια τρομοκρατική οργάνωση πολιτών ή στρατιωτικών ενός κράτους. Έτσι δημιουργείται διεθνές έθιμο, με την έννοια της νομιμοποίησης πράξεων αιχμαλώτισης από ένα μη συμβαλλόμενο μέλος της Σύμβασης της Γενεύης ΙΙΙ, το οποίο συνιστά κατά τα άλλα παρία της διεθνούς κοινότητας.[12]
2.3 Τα παραπάνω νομικά κενά συμπληρώνονται από το κόστος που έχει η ανταλλαγή των αιχμαλώτων σε επίπεδο διεθνών σχέσεων για το Ισραήλ. Παρέδωσε έναν κρατούμενο, τον Καντάρ, ο οποίος στα μάτια των πολιτών του Ισραήλ είναι χαρακτηριστική φιγούρα εξτρεμιστή- τρομοκράτη[13]. Επιπλέον έδειξε σημεία αδυναμίας, καθώς έθεσε σα χώρα, πάνω από το κρατικό-εθνικό της συμφέρον την ικανοποίηση μιας ηθικής δέσμευσης που έχει αναλάβει έναντι των πολιτών της. Όσον αφορά τα θετικά για τη Χεζμπολάχ, και άρα εξ αντιδιαστολής αρνητικά για το Ισραήλ, υπογραμμίζεται η ενίσχυση της εικόνας της στο διεθνή και εσωτερικό κοινό. Οι ογκώδεις διαδηλώσεις υποδοχής των 5 κρατουμένων από τους Ισραηλινούς, είναι χαρακτηριστικές του γεγονότος ότι αντιμετωπίζονται σαν ήρωες στα μάτια των Λιβανέζων[14] αλλά και του υπόλοιπου αραβικού κόσμου. Επιπρόσθετα επισημαίνεται ότι πλέον η Χεζμπολάχ δε θα χρειάζεται να κρατά στη ζωή τους αιχμαλώτους της, καθώς το γεγονός της ανταλλαγής έδειξε ότι το Ισραήλ δέχεται να παραδώσει ζωντανούς αιχμαλώτους έναντι σωρών από την άλλη πλευρά. Τέλος η Χεζμπολάχ ενισχύει το κύρος της τόσο στα μάτια των Δυτικών όσο και μεταξύ των Αράβων. Καπελώνει την επίσημη λιβανέζικη κυβέρνηση που δε συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις και υπερκερά την παλαιστινιακή Χαμάς σε ζητήματα επιτυχιών στον αγώνα κατά του Ισραήλ[15]
Κέρδη από την ανταλλαγή (ηθικά-ουσιαστικά)
3. Η συμφωνία της ανταλλαγής των αιχμαλώτων μεταξύ μιας ισχυρής δύναμης και μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης σίγουρα δεν έγινε εν θερμώ και δίχως στάθμιση κόστους-οφέλους. Σίγουρα το Ισραήλ έκρινε ότι προέχει η υποχρέωση που έχει έναντι των στρατιωτών του και των πολιτών του, απ’ ότι η αποφυλάκιση μαχητών της Χεζμπολάχ[16].
3.1 Βέβαια, παραπολιτικά, βάλλεται ο Όλμπερτ για προσπάθεια αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης από σκάνδαλο. Πιο συγκεκριμένα υπάρχουν φήμες για δωροδοκία του από τον επιχειρηματία Μορίς Ταλάνσκυ, αμερικανικής καταγωγής. Τα αντιπολιτευόμενο κόμμα Λικούντ ζητά την παραίτηση του Όλμερτ ενώ και η υπουργός Εξωτερικών, Τζίπι Λίβνι, επιθυμεί εκλογές[17].
3.2 Πέραν των εξελίξεων στα παραπολιτικά του Ισραήλ ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει στο γεγονός ότι είναι ζήτημα ηθικής η διάσωση αιχμαλώτων, είτε νεκρών είτε ζωντανών από την πατρίδα τους. Οι ισραηλινοί ακόμα θυμούνται τη δυσάρεστη κατάληξη της ομηρίας των αθλητών τους, το 1972 στους Ολυμπιακούς του Μονάχου, όπου και σκοτώθηκαν 11 όμηροι. Αν και οι συλληφθέντες απελευθερώθηκαν αργότερα, στα πλαίσια αεροπειρατείας που λειτούργησε ως αντιστάθμισμα σε ανταλλαγή, οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας κατάφεραν να εντοπίσουν και να ξανασυλλάβουν τους δύο από τους τρεις δράστες[18] ενώ η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε παλαιστινιακούς στόχους. Από τη σφαγή του Μονάχου φάνηκε, το πόσο μεγάλη αξία έχει για τους Ισραηλινούς η ασφάλεια των πολιτών του.
3.3 Πέραν της βαρύτητας που έχει η ασφάλεια των πολιτών του, το Ισραήλ τιμά τους νεκρούς του. Σε σημείο μάλιστα, όπως καταδεικνύει το περιστατικό της συμφωνίας ανταλλαγής των Γκόλντβασερ και Σαλίτ, ώστε να προέχει άλλων ζητημάτων ασφαλείας. Οι Ισραηλινοί φαίνεται πως έχουν διδαχτεί από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και ειδικότερα από τη Ναυμαχία των Αργινουσών. Το 406 π.Χ. ο αθηναϊκός στόλος κατανίκησε τον πελοποννησιακό, αλλά οι στρατηγοί των Αθηναίων καταδικάστηκαν από την Εκκλησία του Δήμου και εκτελέστηκαν για παράβαση καθήκοντος, καθώς δε συνέλλεξαν τα πτώματα των πεσόντων Αθηναίων[19]. Στη σύγχρονη εποχή φαίνεται το κράτος του Ισραήλ να διατηρεί τις ίδιες ευαισθησίες στο ζήτημα της απόδοσης των οφειλόμενων τιμών στους πεσόντες (το ελληνικό κράτος δεν επιδεικνύει ανάλογη σπουδή για ζητήματα ανάλογα και κυρίως για τους αγνοουμένους της Κύπρου).
3.4 Το Ισραήλ καταφέρνει να διατηρεί κατά τον τρόπο αυτό το ηθικό του λαού του σε υψηλά επίπεδα. Η φιλοπατρία και η αίσθηση της προσφοράς για το κράτος είναι ανεπτυγμένες σε σημείο που να αναγκάζεται αφενός το κράτος να υπακούει στις επιταγές τις λαϊκής βούλησης αλλά να θέλει δε πάλι το κράτος να ενισχύσει αυτή την αντίληψη, προκειμένου να διατηρεί σε εγρήγορση τον πληθυσμό. Η γεωγραφική θέση και το γενικότερο πρόβλημα της Μ. Ανατολής (συχνοί πόλεμοι, επιθέσεις αυτοκτονίας κ.α.) αναγκάζουν το Ισραήλ να συσπειρώνει το λαό του, να τιμά τους πεσόντες. Κατά αυτόν τον τρόπο η κοινή γνώμη στο Ισραήλ αποδέχεται τις βιαιοπραγίες που διαπράττει αυτό στους Παλαιστίνιους, αποδέχεται ενδεχόμενα προληπτικά χτυπήματα, και δέχεται τεράστια κονδύλια να ξοδεύονται σε στρατιωτικές δαπάνες και όχι στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους. Η ηγεσία του Ισραήλ φαίνεται να αντιλαμβάνεται πλήρως το ρόλο που καλείται να παίξει και διαμορφώνει ανάλογα και τη βούληση του λαού. Έτσι το ηθικό κριτήριο συνυπάρχει με τις εθνικές μεταβλητές σε ζητήματα λήψης αποφάσεων και προάσπισης του εθνικού συμφέροντος[20].
3.5 Οι Ισραηλινοί έτσι φροντίζουν και να δικαιολογούν την συμφωνία ανταλλαγής, προκειμένου να μην εκληφθεί η στάση τους αυτή ως ένδειξη διαμαρτυρίας. Άλλωστε επιμένουν πως θα ενταθούν οι προσπάθειες προκειμένου να ξανασυλληφθούν τα απελευθερωθέντα μέλη της Χεζμπολάχ[21].
Συμπεράσματα
4. Τα παραπάνω γεγονότα δείχνουν ότι ίσως η συμφωνία ανταλλαγής να μην είναι μονοδιάσταση. Επιτυχία της Χεζμπολάχ, ήττα του Ισραήλ. Το τελευταίο έχει δείξει ότι κινείται πολύ προσεκτικά σε θέματα εθνικής ασφάλειας, σε σημείο που παραβιάζει το ανθρωπιστικό δίκαιο επιτιθέμενο σε αμάχους. Η σημασία που επέδειξε στους νεκρούς στρατιώτες αποτελεί ηθικό και ουσιαστικό κέρδος. Το βέβαιο είναι ότι η τακτική του Ισραήλ, στη συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελεί αφορμή για να καταστρώσουν σχέδια αντιμετώπισης παρόμοιων καταστάσεων τα άλλα κράτη. Όσο για τη σύγκρουση με τη Χεζμπολάχ-Ισραήλ φαίνεται πως παίρνει νέα τροπή μετά από τα παραπάνω γεγονότα.
[1] Βλ. σε «Ανταλλαγή κρατουμένων», εφημ. Ελεύθερος Τύπος, 16.07.2008, και σε Έρση Βάτου, «Μια ανταλλαγή κλείνει πληγές», εφημ. Ελευθεροτυπία, 16.06.2007.
[2] Βλ. σε Greg Myre και Steven Erlanger, «Clashes spread to Lebanon as Hezbollah raids Israel»,εφημ. New York Times μέσω της International Herald Tribune, 12 Ιουλίου 2006
[3] Ως «War of July» ονομάζεται στο Λίβανο ο πόλεμος του 2006. Βλ. σε AFP (2006). "Timeline of the July War 2006", εφημ.The Daily Star. Αναρτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2006.
[4] Βλ. και σχετικό ανακοινωθέν του γ.γ. του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν, ιστότοπος ΗΕ, www.un.org/News/Press/docs//2008/sgsm11703.doc.htm και το ψήφισμα S/RES/1701(2006), ιστότοπος ΗΕ http://documents-dds-ny.un.org/doc/UNDOC/GEN/N06/465/03/pdf/N0646503.pdf?OpenElement
[5] Βλ. συνέντευξη του Έρικ Μάρκλεϊ, υπευθύνου της ΔΕΕΣ για τη Μ.Ανατολή, ιστότοπος ΔΕΕΣ, http://www.icrc.org/web/eng/siteeng0.nsf/htmlall/israel-lebanon-interview-160708
[6] Βλ. σε ανάλυση του Yossi Melman, «Ron Arad info crucial in advancing Hezbollah deal», εφημ. Haaretz, 08 Ιουλίου 2008.
[7] Το Ισραήλ και άλλα 5 κράτη (ΗΠΑ, Ην.Βασίλειο, Καναδάς, Αυστραλία, Κάτω Χώρες) αναγνωρίζουν τη Χεζμπολάχ ως τρομοκρατική οργάνωση. Βλ. σε Ekrem Krasniqi, «EU lawmakers label Hizbollah 'terrorist’ group», International Relations and Security Network, SN SECURITY WATCH, 11.03.2005
[8] Βλ. σε λήμμα «Prisoner of war», της Encyclopedia Britannica
[9] Βλ. αρθρ. 4 παρ. 2 που περιλαμβάνει εθνοφρουρές και εθελοντικά σώματα υπό την προϋπόθεση τήρησης άλλων τεσσάρων προϋποθέσεων.
[10]Βλ. επίσημες δηλώσεις του πρωθυπουργού Όλμερτ: «Lebanon is responsible and will bear the consequences». Israel Ministry of Foreign Affairs,12 Ιουλίου 2006 και σε Alon Gideon,, Aluf Benn, Amos Harel και Yoav Stern «Israel holds Lebanon government responsible for Hezbollah attack». Εφημ. Haaretz, 13 Ιουλίου 2006.
[11] Χαρακτηριστικές οι δηλώσεις του ΥπΕξ: «Israel is not fighting Lebanon but the terrorist element there, led by Nasrallah and his cohorts, who have made Lebanon a hostage and created Syrian- and Iranian-sponsored terrorist enclaves of murder». Israeli Ministry of Foreign Affairs, 16 Ιουλίου 2006
[12] Αρκετά ενδιαφέρουσα η ανάλυση του Jonathan Spyer, «A success for Hizbullah - and its price», The Jerusalem Post, 16 Ιουλίου 2008.
[13] Οι άλλοι τέσσερεις φυλακισμένοι που δόθηκαν στη Χεζμπολάχ, της οποίας αποτελούσαν ένοπλα μέλη, είναι οι Χοντρ Ζαϊντάν, Μάχερ Κουράνι, Μοχάμαντ Σορούρ και Χουσέιν Σλεϊμάν
[14] Βλ. ρεπορτάζ CNN, «Lebanon hails militants freed in prisoner swap», 17.07.2008, ιστότοπος: http://edition.cnn.com/2008/WORLD/meast/07/16/israel.swap/index.html
[15] Η Χαμάς κρατά επίσης όμηρο τον δεκαενέα Γκίλαντ Σαλίτ, βλ. σε Editorial, «Free,Gilad Shalit», σε εφημ. Haaretz, 22 Ιουνίου 2008.
[16] Κατά της άποψης αυτής, βλ. σε Πέτρο Παπακωνσταντίνου, «Το Ισραήλ πληρώνει ακριβά τον πόλεμο», εφημ. Καθημερινή, 17 Ιουλίου 2008
[17] Βλ. σε Χάρη Μπότσαρη, «Ο γνωστός άγνωστος “Mr. Heszollah”», Πρώτο Θέμα Online, 08 Ιουλίου 2008, ιστότοπος: http://www.protothema.gr/content.php?id=9892
[18] Βλ. σε Samuel Katz, «Jerusalem Or Death: Palestinian Terrorism», σελ. 34
[19] Βλ. σε Ελευθέριο Βουρβάχη, «Η ναυμαχία των Αργινουσών Η δίκη και η σε θάνατο καταδίκη των Αθηναίων στρατηγών (406 π.Χ.)», εκδ. Ενάλιος, σελ. 5 επ., λήμμα «Πελοποννησιακός Πόλεμος», Ιστορία των Ελλήνων, εκδ. Δομή, τ. 3 σελ. 151, και σε Κων/νο Παπαρηγόπολου, «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», εκδ. Αγγελάκη, τ. 2, σελ. 296-7
[20] Βλ. σε Θεόδωρο Κουλουμπή, «Διεθνείς Σχέσεις, Εξουσία και Δικαιοσύνη», εκδ. Παπαζήση, σελ. 140, 158 επ.
[21] Βλ. δηλώσεις Σιμόν Πέρες, προέδρου Ισραήλ: «επίπονη, αλλά αναγκαία» η συμφωνία ανταλλαγής των δύο νεκρών στρατιωτών, και «το ηθικό πλεονέκτημα ανήκει στη χώρα του που πενθούσε, πάνω από τις σορούς των στρατιωτών Ελντάντ Ρεγκέβ και Εχούντ Γκόλντβασσερ, και όχι στον Λίβανο, που, επαίσχυντα, επιφύλαξε υποδοχή ηρώων στους 5 απελευθερωθέντες πρώην κρατούμενους για τρομοκρατική δράση», http://www.skai.gr/master_story.php?id=88514
