ΔΙΚΗΓΟΡΙΚA ΓΡΑΦΕΙA

Δικαστηριακή - Συμβουλευτική Δικηγορία και Διαμεσολάβηση, DPO σε:
Θεσσαλονίκη, Aθήνα, Πέλλα (Αριδαία, Γιαννιτσά, Έδεσσα, Σκύδρα), Μακεδονία και σε όλη την Ελλάδα.




Κυριακή 30 Μαρτίου 2008

H Γενιά των 700 €

Το σύνολο της κοινωνίας έχει αποδυθεί σε έναν αγώνα, για να μην περάσει, όπως οι συνδικαλιστικοί φορείς λένε, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Νέες ρυθμίσεις που θίγουν κοινωνικά και ασφαλιστικά κεκτημένα, προκειμένου να επιβιώσει, λέει η κυβέρνηση, το ασφαλιστικό. Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα είναι εφικτό και πλήττει το σύνολο του ενεργού οικονομικά πληθυσμού, αλλά και τους μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, τώρα που ακόμα υπάρχει λίγος, χρόνος, διαφορετικά η κατάσταση θα οξύνεται και οι αναγκαίες αλλαγές θα είναι ακόμα πιο επώδυνες. Στο επίκεντρο των αλλαγών βρίσκονται οι νεότερες γενιές, που είτε δεν έχουν ενταχτεί στην εργασία, είτε έχουν λίγα χρόνια εντός αυτής. Είναι η γενιά των 700 Ευρώ, όπως εύγλωττα έχει χαρακτηριστεί. Είναι οι άνθρωποι, που εργάζονται σκληρά και αμοίβονται πενιχρά. Είναι ο διπλανός μας, είμαστε εμείς.

Η στρεβλή ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, δημιουργεί ανισότητες και διάψευση ελπίδων. Η εύρεση εργασίας είναι πια επιτακτική ανάγκη, και ταυτόχρονα δύσκολη υπόθεση. Ακόμα όμως και αν βρει κανείς δουλειά, η αξίωση για αναγνώριση των δικαιωμάτων του, είναι υπόθεση για γραφικούς πλέον. Τα ένσημα είναι βάρος για τον εργοδότη, που ρισκάρει να εκτεθεί στον ασφαλιστικό φορέα, παρά να επιβαρυνθεί το κόστος καταβολής τους. Ο νόμιμος μισθός, που προβλέπουν πάσης φύσης συμβάσεις εργασίας, είναι πια σύντομο ανέκδοτο. Οι άδειες ψαλιδισμένες, άνευ αποδοχών και αυτές, ενώ το ωράριο είναι σαν το ακκορντεόν. Όλο και αυξάνει και σπάνια καταβάλλονται οι αντίστοιχες αποδοχές.

Οι εργαζόμενοι συμβιβάζονται συνήθως με μια ανασφάλιστη εργασία, με την καταβολή του βασικού μισθού. Έτσι όμως αυξάνεται η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα για το μέλλον. Για πια σιγουριά μπορεί να μιλά κανείς όταν το φάσμα της ανεργίας κατατρέχει τους πάντες, και τα δικαιώματα του εργατικού δικαίου, μένουν κενό γράμμα; Πώς μπορεί ο σύγχρονος άνθρωπος να προγραμματίσει τη ζωή του, να δημιουργήσει οικογένεια, να αναπτύξει την προσωπικότητά του, να γευτεί τις χαρές της ζωής, όταν δεν ξέρει τί του ξημερώνει;

Λύσεις υπάρχουν και είναι εφικτές, αρκεί όλοι μας να πιστέψουμε σε αυτές και να προσπαθήσουμε να τις κάνουμε πράξη.

Η ελληνική οικονομία πρέπει να βελτιώσει τα ποιοτικά μεγέθη της. Δεν είμαστε χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού, όπως λχ οι όμορες βαλκανικές. Πρέπει να επενδύσουμε στην καινοτομία και τη γνώση. Να στραφούμε στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα.

Εργαλεία στην προσπάθεια αυτή, θα αποτελέσουν οι φορείς της γνώσης. Σχολεία, Πανεπιστήμια, συνεταιρισμοί, ινστιτούτα, Τοπική Αυτοδιοίκηση να γίνουν οι φορείς που θα παράγουν καταρτισμένους και ειδικευμένους εργαζόμενους, τους οποίους έχουν ανάγκη οι επιχειρήσεις.

Σαφώς και πρέπει να αλλάξει η δομή της εκπαίδευσης. Η παραγωγή πτυχιούχων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση, υποβαθμίζει την ποιότητα της παρεχόμενης παιδείας που δημιουργεί στρατιές ανέργων «υψηλού επιπέδου». Τα τεχνικά λύκεια και οι σχολές πρέπει να στραφούν προς την εκπαίδευση τεχνικών, προσαρμοσμένων στις ανάγκες της τεχνολογίας. Από το μηχανικό αυτοκινήτων έως και τον υδραυλικό, η εξοικείωση με τις νέες τεχνικές είναι το όπλο του, προς κατάκτηση της εργασιακής επάρκειας.

Η επίσημη πολιτεία πρέπει να στηρίξει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Σε επίπεδο μικρομεσαίας επιχείρησης αλλά και μεγάλων εταιριών. Η αυτοαπασχόληση, με σύγχρονα μέσα και η γνώση του αντικειμένου, είναι τα εχέγγυα του ελεύθερου επαγγελματία για μια πετυχημένη πορεία αφενός. Αφετέρου η στήριξη των μεγάλων εταιριών, είναι το μέσο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, που τόσο έχει ανάγκη η κοινωνία.

Τέλος πρέπει να δωθεί ώθηση στην γεωργία. Ο αγρότης και η αγρότισσα πρέπει να γίνουν οι επιχειρηματίες της γης. Να εκσυγχρονίσουν τις εγκαταστάσεις τους, να επενδύσουν στις νέες τεχνολογίες. Να στραφούν σε καλλιέργειες προσοδοφόρες. Να αφουγκραστούν τις ανάγκες τις αγοράς, και να προσαρμόσουν τα αγαθά της σε αυτές.

Συνοψίζοντας αξίζει να σημειωθεί, ότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο. Η γενιά των 700 ευρώ, είναι αποτέλεσμα στρεβλής οικονομικής διαχείρισης και αγκυλώσεων σε καθεστηκυίες νοοτροπίες. Για τη γενιά των 700 ευρώ, είμαστε συνυπεύθυνοι όλοι. Φταίμε που δεν πιέζουμε την πολιτεία, σαν πολίτες, να προχωρήσει σε τομές, που επιτρέπουμε την ασυδοσία στους χώρους εργασίας. Φταίμε που δεν διεκδικούμε τα δικαιώματά μας. Εμείς, η γενιά των 700 ευρώ, θα αλλάξει τα πράγματα. Λύσεις υπάρχουν, τις εφάρμοσαν άλλα κράτη (Ιρλανδία) και πέτυχαν. Καιρός να αλλάξουν τα πράγματα και στην ελληνική κοινωνία. Στόχος οι καινοτόμες και ριζοσπαστικές αλλαγές. Στο επίκεντρο όλων μας να είναι η ανάπτυξη και η συνοχή. Το επτακόσια να απαλειφθεί από το χαρακτηρισμό της σημερινής γενιάς και αντ’ αυτού να προβάλλεται αυτή ως η αισιόδοξη γενιά.

Σάββατο 29 Μαρτίου 2008

Το πανεπιστήμιο σήμερα



Η γνώση είναι δύναμη. Η δύναμη στη σημερινή εποχή δεν κατακτάται με τα όπλα ή με τη βία, αλλά είναι κεκτημένο που κερδίζεται από τη γνώση. Από τη χρήση των νέων τεχνολογιών. Από την επαφή με τις τρέχουσες εξελίξεις σε όλους τους τομείς της γνώσης βελτιώνεται το πνευματικό και υλικό βιοτικό επίπεδο. Έτσι η γνώση ευνοεί την κοινωνία και τον καθένα ατομικά. Η οδός της γνώσης περνά από την εξειδίκευση και την κατάρτιση. Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα οφείλουν να παίξουν το ρόλο που παγκοσμίως τους έχει ανατεθεί. Από αυτά, η κορωνίδα του εκπαιδευτικού συστήματος, το πανεπιστήμιο (υπό όλες τι εκφάνσεις του) τοποθετείται στην προμετωπίδα της προσπάθειας για μετάδοση της γνώση και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

To πανεπιστήμιο αποτελούσε πάντοτε τον καθρέπτη της κοινωνίας. Όλες οι κοινωνικές αλλαγές ξεκινούν από τα σπλάχνα του. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το φωτεινό παράδειγμα του Μάη του ’68 στο Παρίσι. Η παιδεία καθίσταται το όχημα για τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές αλλαγές που τόσο πολύ έχουν ανάγκη οι σύγχρονες κοινωνίες. Μέσα στα αμφιθέατρα και τις αίθουσες δεν παράγεται μόνο εκπαιδευτικό έργο με τη στενή του όρου έννοια (παραδοσιακή διδασκαλία) αλλά και κοινωνικό. Οι σύγχρονοι φοιτητές, όλων των εκφάνσεων τις τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αποτελούν τους μέντορες τις σύγχρονης σκέψης. Από αυτούς θα ανάψει η σπίθα, που θα εξελιχθεί στο φλόγα της καλυτέρευσης της ζωής των πολιτών.

Οι φοιτητές είναι οι καλύτεροι εκπρόσωποι των νέων ιδεών που γεννιούνται κα αναπτύσσονται στα πανεπιστήμια. Συναναστρέφονται μεταξύ τους. Άνθρωποι νέοι, από κάθε γωνιά της χώρας, από άλλες χώρες, από άλλες ηπείρους. Άνθρωποι που μαθαίνουν να διαφωνούν δημιουργικά και να συνεργάζονται αρμονικά. Πολίτες που ανταλλάσουν πολιτικές σκέψεις, με την ορμή της νιότης του, πολίτες που διαμορφώνουν ένα νέο πολιτικό σκηνικό. Άνθρωποι πολιτικοποιημένοι και όχι κομματικοποιημένοι. Είναι οι νέοι της διπλανής πόρτας, που θα ξεκινήσουν μια νέα προσπάθεια βελτίωσης του δημόσιου βίου.

Άλλωστε ο ιδιωτικός βίος των νέων είναι σε συνάφεια με τα δημόσια πράγματα. Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα προάγονται πολλές μορφές κοινωνικοποίησης. Οι παρέες αποτελούν έναν μικρόκοσμο της κοινωνίας. Οι μεταξύ τους σχέσεις και επαφές έχουν αντανάκλαση στο σύνολο της κοινωνίας. Στις επαρχιακές πόλεις, αποτελούν ζωογόνο πνοή για την πνευματική και οικονομική άνοδό. Στα μεγάλα αστικά κέντρα, κάνουν έντονη την παρουσία τους, μέσα από διεκδικήσεις, παρεμβάσεις και προτάσεις. Μπολιάζουν τις κοινωνίες με το σπόρο της ανανέωσης. Ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της στασιμότητας και της παθητικότητας.

Ο σπουδαστής, ο φοιτητής, ο νέος εργαζόμενος που επιμορφώνεται δεν είναι ο τεμπέλης που χαραμοτρώει. Είναι ο άνθρωπος που έχει όνειρα και ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Επενδύει στο μέλλον, επενδύει στο αύριο με μεγάλες αποδόσεις. Επενδύει στην καινοτομία, την εξειδίκευση αλλά διατηρώντας τις αρχές και τις αξίες που η επιστήμη του δίδαξε.

Από την πλευρά της, οι τοπικές κοινωνίες οφείλουν να δείξουν εμπιστοσύνη στη σπουδάζουσα νεολαία. Οι σπουδαστές είναι οι εκπρόσωποί τους και οι πρέσβεις τους στις αυριανές εξελίξεις. Αυτοί οι τελευταίοι θα γίνουν οι μπροστάρηδες της προόδου και των εξελίξεων. Αυτοί είναι, που τη θεωρητική γνώση από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα την καταστήσουν πράξεις. Πράξεις και ενέργειες επωφελής για το παρόν αλλά και κυρίως, για το κοινό μας μέλλον.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2008

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΣΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ - ΔΥΤ.ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ


Εισαγωγή

Η Μακεδονία κατά τη διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας, και έως την έναρξη της Επανάστασης κατοικούνταν από ένα μείγμα λαών. Πλάι στους κατακτητές Τούρκους, βρίσκονταν συμπαγείς ομάδες Ελλήνων, κυρίως στη νότια και μέση Μακεδονία, Σλάβοι (Βούλγαροι) στη μέση και βόρεια Μακεδονία, και Εβραίοι. Οι Εβραίοι είχαν εγκατασταθεί κυρίως στα αστικά κέντρα (Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Βέροια) από τον 15ο αιώνα, κατόπιν των διωγμών τους στην Ισπανία.

Η δράση των Φιλικών

Στη Μακεδονία τα ερείσματα της Φιλικής Εταιρίας ήταν αρκετά. Υπήρχαν μάλιστα. αρκετοί κλέφτες και αρματολοί, πολλοί από τους οποίους πολέμησαν στο πλευρό του Αλ. Υψηλάντη το Φεβρουάριο του 1821 στην επανάσταση στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Δυστυχώς λόγω της εκεί συμμετοχής τους, δεν κατέστη δυνατό να πολεμήσουν στη Μακεδονία, όταν ξέσπασε η επανάσταση εδώ. Έτσι στερήθηκαν οι Μακεδόνες αγωνιστές την πείρα και τη γενναιότητα του Γιωργάκη Ολυμπίου, του Ιωάννη Φαρμάκη και του Μητροπολίτη Σερρών Χρύσανθου.

Οι Φιλικοί σκόπευαν η Επανάσταση να εδραιωθεί και στη Μακεδονία, με απώτερο σκοπό την εξέγερση της Θεσσαλονίκης. Στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας, κατοικούσε μεγάλος αριθμός Ελλήνων, οι οποίοι ήταν και οικονομικά εύρωστοι και μπορούσαν να συνεισφέρουν για τις ανάγκες του Αγώνα. Ως εκ τούτου είναι λογικό ότι ο ηγέτης της επανάστασης στη Βόρεια Ελλάδα, ήταν έμπορος, με καταστήματα στην Κωνσταντινούπολη, τη Βιέννη, τη Βουδαπέστη κ.α.

Ο Εμμ. Παππάς και η Επανάσταση στη Χαλκιδική

Ο Σερραίος (γεν. 1772 στη Δόβιτσα) Εμμανουήλ Παππάς, έγινε ο ηγέτης της Επανάστασης στη Μακεδονία κατά τον πρώτο χρόνο, το 1821. Μυημένος στη Φιλική Εταιρία, ανέλαβε να οργανώσει οικονομικά και στρατιωτικά τις επαναστατικές ενέργειες.

Την άνοιξη του 1821 ξεκίνησε από την Πόλη, με ένα πλοίο φορτωμένο με πολεμικό υλικό και προσάραξε στη Μονή Εσφιγμένου του Αγίου Όρους. 3.900 άνδρες κήρυξαν την επανάσταση, η οποία γρήγορα εξααπλώθηκε σε όλο τον Άθω, αλλά και στους κατοίκους της Αρναίας, του Πολυγύρου, της Κασσάνδρας, και της τότε δυτικής Χαλκιδικής (σημερινή Καλαμαριά Θεσσαλονίκης). Ο Εμμ. Παππάς, σε επιστολή του προς την Ύδρα, ζήτησε βοήθεια (7 Μαϊου 1821) ως «Αρχηγός και Υπερασπιστής της Μακεδονίας». Ο Εμμανουήλ Παπάς κήρυξε επίσημα την επανάσταση στη Μακεδονία, στον Πολύγυρο, στις 17 Μαΐου. Τον Ιούνιο του 1821 ξεσηκώνονται και τα Μαντεμοχώρια της Χαλκιδικής. Ο Παππάς χώρισε τα στρατεύματά του σε δύο τμήματα, όπου το πρώτο με αρχηγό τον ίδιο κινήθηκε προς την Απολλωνία με σκοπό να εμποδίσει την άφιξη των οθωμανικών δυνάμεων που έρχονταν από την Κωνσταντινούπολη.

Το δεύτερο τμήμα είχε αρχηγό τον Σταύρο Χαψά, ο οποίος μέσω Αρναίας πλησίασε στα περίχωρα της Θεσσαλονίκης, στον οικισμό Σέδες. Όμως η έλλειψη επικοινωνίας των δύο τμημάτων μεταξύ τους, αλλά και με τον οπλαργηχό Καρατάσο, οδήγησε, παρά τις αρχικές επιτυχίες, σε ήττα του Χαψά από τους Τούρκους στη μάχη της Αγ. Αναστασίας (στην περιοχή του ομώνυμου μοναστηριού των Βασιλικών). Ο Χαψάς, δε δείλιασε μπρος στον εχθρό και, μαζί με 68 άνδρες, αντιστάθηκε μέχρι θανάτου στους Τούρκους.

Ο Παππάς, αναγκάστηκε να περιορίσει τον αγώνα στις χερσονήσους του Άθω και της Κασσάνδρας, καθώς ο νικητής του Χαψά, πασάς Χατζή Μεχμέτ Μπαϊράμ, είχε καταστείλει την επανάσταση στη Θεσσαλονίκη και την κεντρική Χαλκιδική. Μετά από αυτές τις επιτυχίες συνέχισε ο τουρκικός στρατός, την πορεία του προς την Πελοπόννησο. Από τα παραπάνω φαίνεται ότι καίριο σημείο για τη συνέχιση του αγώνα ήταν το Άγιο Όρος.

Η μοναστική πολιτεία του Αγίου Όρους προσφέρονταν για επαναστατικές δράσεις, καθώς ίσχυε ένα καθεστώς αυτονομίας από την οθωμανική διοίκηση, με παρουσία συμβολικά μιας φρουράς σε όλο τον Άθω. Η Φιλική Εταιρία είχε μυήσει αρκετούς αγιορείτες, κυριώς αυτούς που ζούσαν εκτός του Όρους (λ.χ. στα μετόχια), οι οποίοι και στη συνέχεια μυούσαν τους εσώκλειστους καλόγερους. Επιπλέον ο πληθυσμός των μονών ήταν επίσης ελληνικός, είτε καλόγεροι είτε εργάτες. Από τους 3.000 μοναχούς μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι και ικανοί να φέρουν όπλα.

Στο Άγιο Όρος είχαν καταφύγει και 6.000 γυναικόπαιδα, παραβιάζοντας το άβατο, για να γλιτώσουν από τις σφαγές που έκαναν οι Τούρκοι στην Ιερισσό και την ευρύτερη ανατολική Χαλκιδική. Στη δε Κασσάνδρα οι επαναστάτες είχαν και μια πρόσκαιρη επιτυχία στις 18 Αυγούστου του 1821 όπου και αποβίβασαν στρατεύματα στον Άγιο Μάμαντα. Πριν από αυτήν είχε προηγηθεί τον Ιούλιο η άφιξη του οπλαρχηγού του Ολύμπου, Διαμαντή Νικολάου, με 600 άνδρες, που όμως ήλθε, είδε και απήλθε καθώς δεν υπήρχαν πολεμοφόδια και χρήματα για στήριξη του σώματός αυτού. Ο Παππάς ζήτησε χρήματα και ενισχύσεις σε εφόδια και άνδρες από το Δημ. Υψηλάντη, ο οποίος για να τον ενισχύσει τον διόρισε «Πληρεξούσιο αρχηγό και διοικητή των στρατιωτικών δυνάμεων Αγίου Όρους, Κασσάνδρας και Θεσσαλονίκης». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Παππάς πρόσφερε στον Αγώνα όλη του την περιουσία, αντίθετα με την επίσημη αγιορείτικη κοινότητα (λαμπρή εξαίρεση η Μονή Εσφιγμένου), που δεν συνεισέφερε τα αναμενόμενα (μάλιστα δάνειζε ποσά στους επαναστάτες με υπέρογκο τοκισμό). Ο Παππάς μπροστά στις δυσκολίες προσπάθησε να κινητοποιήσει τις ένοπλες ομάδες στη Δυτική Μακεδονία, αποβιβαζόμενος στη σκάλα Λιτοχώρου, χωρίς όμως αποτέλεσμα, καθώς οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου και του Βερμίου ανέμεναν ενισχύσεις από το Νότο.

Το τέλος της πρώτης φάσης της Επανάστασης – Συνέπειες

Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Εμμανουήλ Παππάς εισήλθε στην Παλλήνη και την Κασσάνδρα το Σεπτέμβριο του 1821. Εκεί αντιμετώπισε στις 30 Οκτωβρίου το βεζίρη της Θεσσαλονίκης Μεχμέτ Αμίν, που ηγούνταν στρατού 14.000 ανδρών. Οι Τούρκοι επικράτησαν και η πόλη της Κασσάνδρας με τα γύρω χωριά παραδόθηκαν στις φλόγες, ενώ πολλοί κάτοικοι σφαγιάστηκαν. Ο Παππάς αναχώρησε, μαζί με άλλους ντόπιους, για το Άγιο Όρος και τη Μονή Εσφιγμένου. Στα τέλη Νοεμβρίου αναχώρησε, κατόπιν πιέσεων των Καρυών, που φοβούνταν τα αντίποινα των Τούρκων. Έτσι οι πολλοί αγωνιστές βρήκαν καταφύγιο στις Β. Σποράδες, ενώ ο Παππάς κατέφυγε με πλοίο προς τη νότια Ελλάδα (Ύδρα). Κατά τη διάρκεια του πλου πέθανε από καρδιακή προσβολή, πικραμένος από την εξέλιξη του αγώνα του. Ο αγώνας του Παππά αναγνωρίστηκε και στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, ανακηρύχθηκε «Ήρωας του Ελληνικού Έθνους».

Οι Τούρκοι σε αντίποινα των επαναστατικών ενεργειών προέβησαν σε πράξεις εκφοβισμού και αφανισμού του ντόπιου πληθυσμού. Προτού καν κηρυχθεί η επανάσταση στη Μακεδονία ο Σερίφ Σιντίκ Γιουσούφ Μπέης, μόνο με βάσει πληροφοριών που είχε διέταξε να φυλακιστούν 400 προκρίτους της Θεσσαλονίκης και να δολοφονηθεί ο πρόεδρος της κοινότητας Πολυγύρου. Στις αντιδράσεις του ντόπιο πληθυσμού, οι Τούρκοι ανταπάντησαν σκοτώνοντας τους μισούς ομήρους και εξώθησε τον τουρκικό όχλο (με τη συμμετοχή και των Εβραίων της πόλης) στο να σφάξουν πάνω από 3.000 Έλληνες της Θεσσαλονίκης και να προβούν σε κάθε είδους βανδαλισμό. Η πόλη άργησε να συνέλθει από τη δοκιμασία αυτή. Ο ελληνικός πληθυσμός μειώθηκε κατά 70% και επανήλθε στα επίπεδα πριν το 1821, μόλις το 1870. Οι σφαγές του 1821, ήταν η αφορμή, ώστε κυρίαρχη πληθυσμιακή ομάδα στη Θεσσαλονίκη να αναδειχθούν οι Εβραίοι.

Συμπερασματικά, σε ό,τι αφορά την Επανάσταση στη Χαλκιδική το 1821, υπογραμμίζονται τα εξής. Δεν υπήρχε στρατιωτική και οικονομική ενίσχυση (παρά μόνο η προσωπική περιουσία του Παππά) από το νότο, καθώς δεν επαρκούσαν τα διαθέσιμα μέσα. Επιπρόσθετα ο Εμμανουήλ Παππάς, παρόλη τη φιλοπατρία του, και τα μέσα που διέθεσε στον Αγώνα, δεν ήταν στρατιωτικός, και άρα υστερούσε έναντι των αντιπάλων Τούρκων επικεφαλών. Ας μην παραγνωρίζεται επίσης το γεγονός της εγγύτητας της Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης με την Κωνσταντινούπολη, όπου υπήρχαν πολλά στρατεύματα, και ήταν εύκολη η μεταφορά τους μέσω του άξονα Κωνσταντινούπολη – Θεσσαλονίκη – Μοναστήρι. Τέλος η επίσημη κοινότητα του Αγίου Όρους δε δείλιασε μπρος στον αγώνα του έθνους, αλλά αναλογίστηκε ότι πιο έντονη συμμετοχή θα οδηγούσε στην απώλεια της αυτονομίας που απολάμβανε. Αξιέπαινη είναι και η στάση της Μονής Εσφιγμένου, που όταν οι Καρυές αποκήρυξαν (πιεζόμενες από τους Τούρους) τον αγώνα του Παππά, αυτή τον στήριξε και τον βοήθησε.

Η δεύτερη φάση της Επανάστασης, στη Δυτική Μακεδονία

Στη Δυτική Μακεδονία εξελίχτηκε το δεύτερο μέρος της Επανάσταση στη Μακεδονία. Με τον όρο Δυτική Μακεδονία η ιστοριογραφία έχει ορίσει τις περιοχές δυτικά της Θεσσαλονίκης, και σε αυτήν εντάσσονται ο Όλυμπος με την Πιερία, το Βέρμιο, η Βέροια, η Νάουσα και η Έδεσσα. Οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου και του Βερμίου ήταν διστακτικοί κατά τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης και περίμεναν ενισχύσεις σε μαχητές και πολεμοφόδια από την νότια Ελλάδα. Μάλιστα το τέλος των προσπαθειών του Παππά, είχε ανησυχήσει τους ελληνικούς πληθυσμούς, οι οποίοι αναθάρρησαν μετά τις υποσχέσεις των Δημ. Υψηλάντη, Κων/νου Καρατζά και Αλ. Μαυροκορδάτου, για αποστολή εφοδίων.

Οι οπλαρχηγοί της Δυτ. Μακεδονίας, σε σύσκεψη στη Σιάτιστα αποφάσισαν να απευθυνθούν στους Πελοποννήσιους για αποστολή βοήθειας. Το ρόλο αυτό ανέλαβε ο Νικόλαος Κασαμύλης (μέλος της Φιλικής Εταιρίας), ο οποίος επέστρεψε από την Ύδρα στις 19 Φεβρουαρίου 1822 και συμμετείχε στις διεργασίες στη Νάουσα. Με αφορμή την αποβίβαση των απεσταλμένων του Υψηλάντη στη Μεθώνη Πιερίας και τη δολοφονία ενός Τούρκου μαντατοφόρου, κηρύχθηκε η Επανάσταση την 8η Μαρτίου 1822, στα Πιέρια Όρη.

Ο αγώνας στη Νάουσα

Σαν κέντρο των επιχειρήσεων ορίστηκε η πόλη της Νάουσας. Η Νάουσα βρίσκονταν σε δύσβατη τοποθεσία και σε καίριο σημείο στο κέντρο της Μακεδονίας. Επίσης είχε συμμετάσχει δια των αρματολών της περιοχής στις μάχες κατά του Αλή Πασά των Ιωαννίνων. Έτσι στις 19 Φεβρουαρίου (Κυριακή της Ορθοδοξίας) στη Νάουσα, όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι οπλαρχηγοί, κηρύχθηκε η Επανάσταση (για δεύτερη φορά στη Μακεδονία) και η πόλη διακήρυξε την ελευθερία της από την εξουσία του Σουλτάνου.

Στη Νάουσα ήταν πρόκριτος ο Ζαφειράκης Θεοδοσίου Λογοθέτης και επικεφαλής των αρματολών ο Γέρο (Αναστάσιος) Καρατάσιος. Ο μεν πρώτος ήταν ένας άξιος και σεβαστός από τους Ναουσαίους πολιτικός ηγέτης, που είχε αποκτήσει και στρατιωτική πείρα πολεμώντας τον Αλή Πασά. Είχε σημαντικό του αντίπαλο τον Μαμάντη, ο οποίος είχε λάβει το μέρος των Τούρκων. Ο Καρατάσιος, ήταν φημισμένος στους κλέφτες και αρματολούς του Ολύμπου και των Βερμιών. Είχε ξεκινήσει την αρματολική του πορεία, δίπλα στους περίφημους Λαζαίους του Ολύμπου. Το αρματολίκι του περιελάμβανε περιοχές της Βέροιας, των Γιαννιτσών και του δυτικού μέρους του σημερινού νομού Θεσσαλονίκης. Πλάι του βρίσκονταν ο Αγγελής Γάτσος, που γεννήθηκε το 1765 στους Σαρακηνούς της Αλμωπίας. Είχε επιβλητικό παρουσιαστικό και ήταν έντονα θρήσκος. Φίλος με τον Καρατάσιο, είχαν αντιμετωπίσει μαζί πολλές φορές του Τουρκαλβανούς.

Μετά την κήρυξη της επανάστασης στη Νάουσα, ο γέρο Καρατάσιος κίνησε να καταλάβει τη Βέροια, αλλά ο Μεχμέτ Αγάς απέκρουσε την επίθεση. Παρ’ όλη την αποτυχία ο Καρατάσιος νίκησε του Τούρκους στο μοναστήρι της Δόβρας στις 12 Μαρτίου 1822. Η νίκη αυτή εξόργισε τον Εμπού Λουμπούτ Βαλή της Θεσσαλονίκης, ο οποίος προέλασε κατά τις Νάουσας, επικεφαλής 6.000 ανδρών (μεταξύ τους και Εβραίοι και Αθίγγανοι της Θεσσαλονίκης, προκειμένου να κερδίσουν την εύνοια των Τούρκων και να καταλάβουν τις θέσεις των Ελλήνων στην οικονομική ζωή). Οι προσπάθειες του Μαμάντη για συνδιαλλαγή των ομοεθνών του επαναστατών με τους Τούρκους, απορρίφθηκαν από τους οπλαρχηγούς. Έτσι ο Καρατάσιος διέταξε να επανδρωθούν οχυρές θέσεις (υψώματα) γύρω από τη Νάουσα προκειμένου να προετοιμαστεί καλύτερα η άμυνά της. Έτσι οχυρώθηκαν οι θέσεις Γάστρα, Παλαιόπυργος και ο ποταμός Αραπίτσα.

Η πολιορκία της Νάουσας – το τέλος

Στις 27 Μαρτίου άρχισε η πολιορκία της πόλης. Οι επαναστάτες (έμπειροι ως κλέφτες και αρματολοί) απέκρουαν τις επιθέσεις των Τούρκων, οι οποίοι ενισχύθηκαν στις αρχές Απριλίου. Έκτοτε άρχισε και κανονιοβολισμός της πόλης. Στις 13 Απριλίου δημιουργήθηκε ρήγμα στη θέση Αλώνια και οι επιτιθέμενοι μπήκαν στη Νάουσα (κάποιοι, μεταξύ αυτών και ο Θεόφιλος Καϊρης, τότε πολεμιστής στη Νάουσα, μίλησαν για προδοσία από το Μαμάντη). Οι Τούρκοι στάθηκαν αμείλικτοι προς τον άμαχο πληθυσμό, ενώ προβήκανε και σε λεηλασίες, βανδαλισμούς, καίγοντας στο τέλος την πόλη. Πάνω από 2000 άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους, ενώ οι οικονομικές ζημίες από τα λάφυρα που κατέβαλαν οι Ναουσαίοι για να σταματήσει η σφαγή ανέρχονταν στο ποσό των 373.500 γροσιών.

Στην κυριευμένη πόλη έμεινε μία εστία αντίστασης, στον πύργο του Ζαφειράκη, που την υπερασπίζονταν ο ομώνυμος πρόκριτος και ο γιός του γέρο Καρατάσιου, Γιαννάκης. Αφού άντεξαν για τρεις μέρες, επιχείρησαν ηρωική έξοδο, κατά την οποία οι περισσότεροι έπεσαν (μεταξύ τους και μητέρες με βρέφη), ενώ όσοι γλίτωσαν κατέφυγαν στον Αγ. Νικόλαο, προς το Βέρμιο. Πίσω από τον Πύργο του Ζαφειράκη, στη γέφυρα του ποταμού Αραπίτσα, στη θέση Σδουμπάνι, νέες γυναίκες, σαν άλλες Σουλιώτισσες, προτίμησαν το θάνατο, από τη σκλαβιά στους Τούρκους. Οι Γιαννάκης Καρατάσιος και Ζαφειράκης, πέτυχαν στην έξοδο, αλλά σκοτώθηκαν από τους Τούρκους σε μάχη στο χωριό Σοφολιό Βέροιας, τα δε κεφάλια τους «κόσμησαν» κοντάρια των νικητών. Οι γέρο Καρατάσιος, Αγγελής Γάτσος (και ο γιος του Πέτρος) συνέχισαν τον αγώνα τους στη νότια Ελλάδα.

Αίτια – Συνέπειες - Οφέλη

Η επανάσταση στη Μακεδονία για δεύτερη φορά απέτυχε. Μεταξύ των αιτίων σημαντικότερο είναι, η έλλειψη συντονισμού των επαναστατικών δυνάμων μεταξύ τους. Τον Εμμανουήλ Παππά στη Χαλκιδική δεν τον βοήθησαν οι οπλαρχηγοί του Ολύμπου και του Βερμίου (παρά μόνο ο Διαμαντής Νικολάου), ενώ στη Νάουσα βοήθεια από την υπόλοιπη Μακεδονία και κυρίως από το νότο δεν έφτασε ποτέ. Επίσης δεν είχε υπολογιστεί σωστά, το γεγονός ότι η αντίδραση των Τούρκων θα είναι ταχύτατη, λόγω εγγύτητας της Κωνσταντινούπολης, αλλά και το ότι ο πληθυσμός στη Μακεδονία δεν ήταν το ίδιο ομοιογενής όπως στην Πελοπόννησο και τη Στερεά.

Παρά την αποτυχία στη Μακεδονία τα οφέλη από τις επαναστατικές ενέργειες ήταν αρκετά. Κατά κύριο λόγο, εμποδίστηκε η γρηγορότερη μεταφορά των οθωμανικών στρατευμάτων από το Βορά στο Μωριά και τη Ρούμελη και έτσι η Επανάσταση είχε το χρόνο ώστε να εδραιωθεί και να πετύχει την κατάληψη καίριων θέσεων και κάστρων για τη συνέχιση του Αγώνα. Επίσης, πολύ σημαντικό το ότι, η Επανάσταση στη Μακεδονία, έδειξε στις μεγάλες δυνάμεις της εποχής και τους Οθωμανούς ότι η Μακεδονία επιθυμεί την απελευθέρωσή της και την ένωσή της με το ελληνικό κράτος. Ο ελληνισμός της Μακεδονίας διατράνωσε τη βούλησή του για κοινή πορεία του το νότο, και κατέστησε σαφές ότι η θέση της Μακεδονίας βρίσκεται στους κόλπους του ελεύθερου και ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Συνακόλουθα το κύμα προσφύγων προς το νότο, που ακολούθησε τους αγώνες στο βορά αλλά και όσοι ακολούθησαν μετά κατά τις εξεγέρσεις των Ελλήνων της Μακεδονίας το 1854, το 1878 και το 1896, έγιναν ο συνεκτικός δεσμός του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, τα επόμενα χρόνια, με τους υπόδουλους Έλληνες της Μακεδονίας. Οι πρόσφυγες δημιούργησαν κοινότητες, που επηρέασαν την ελληνική πολιτική στο ζήτημα αυτό και παράλληλα ευαισθητοποιούσαν τον ντόπιο πληθυσμό για τα βάσανα των ομοεθνών τους και την ελπίδα τους για απελευθέρωση. Οι πρόσφυγες αυτοί αποτέλεσαν ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς ανάμεσα στην ανεξάρτητη εθνική εστία στο νότο και τον υπόδουλο ακόμη ελληνικό βορρά.

***********************

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

Σκέψεις για την 25η Μαρτίου

Η 25η Μαρτίου αποτελεί για το λαό μας μια σημαντική εθνική και θρησκευτική εορτή. Η Παναγία, που στεκόταν πάντοτε στο πλευρό των Ελλήνων, ήταν αυτή που ενέπνευσε τους αγωνιστές στη μονή της Αγίας Λαύρας να υψώσουν τη σημαία της επανάστασης. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εορτάζεται με λαμπρότητα και η επανάσταση των Ελλήνων τιμάται σήμερα με σεβασμό και περηφάνια. Μια τέτοια μέρα, το 1821, το υπόδουλο έθνος, οι «ραγιάδες» , ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη. Την 25η Μαρτίου 1821 οι Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα προς την κατάκτηση του υπέρτατου αγαθού, της ελευθερίας τους.

Απ’ την πτώση της Κωνσταντινούπολης και μετά, το 1453, το Ελληνικό Έθνος έπαψε να έχει δική του κρατική υπόσταση. Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία του μεσαιωνικού ελληνισμού. Ο Οθωμανός κατακτητής επέβαλε το σκότος και τη σκλαβιά πάνω από την Ελλάδα. Το ελληνικό έθνος βρέθηκε υπόδουλο και σκλαβωμένο κάτω από την απειλή του τουρκικού ζυγού, οι Έλληνες όμως δεν το έβαλαν κάτω. Η φλόγα της ελευθερίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας σιγοέκαιγε μέσα τους. Απ’ άκρη σ’ άκρη στον ελληνικό χώρο, από την Κωνσταντινούπολη ως την Κρήτη, απ’ την Μολδοβλαχία ως την Κύπρο και από τη Μικρά Ασία μέχρι και τη Βόρεια Ήπειρο, οι ελληνικές κοινότητες συσπειρώθηκαν. Η εκκλησία στάθηκε πολύτιμος βοηθός στη διατήρηση της συλλογικής εθνικής συνείδησης και στον διακαή πόθο για κρατική κυριαρχία.

Και πριν την επανάσταση του 1821 οι Έλληνες προσπάθησαν να αντισταθούν στην καταπίεση του Σουλτάνου. Ο Διονύσιος Σκυλόσοφος στη Θεσσαλία, οι επαναστάτες της Πελοποννήσου στα Ορλωφικά, ο περίφημος ναυτικός Λάμπρος Κατσώνης καθώς και οι αγέρωχοι Σουλιώτες έχουν γράψει τις δικές τους σελίδες στο βιβλίο της ελληνικής ιστορίας, ως άνθρωποι που δε φοβήθηκαν τον Τούρκο και δεν δείλιασαν μπροστά στον ηρωικό θάνατο για χάρη της πατρίδας.

Οι Έλληνες γνώριζαν καλά πως η ελευθερία δεν κερδίζεται μόνο με τα όπλα αλλά απαιτούνταν και η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης. Έλληνες λόγιοι προσπάθησαν να θυμίσουν στον καταπιεσμένο Έλληνα και στον υπόδουλο ραγιά σε όλη τη βαλκανική χερσόνησο την κοινή τους μοίρα˙ τους κοινούς αγώνες που απαιτούνται για επαφή με την ένδοξη αρχαία τους ιστορία, με την κοινή χριστιανική τους μοίρα και με τις κοινές ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον. Άνθρωποι του πνεύματος σαν τον Ρήγα Φεραίο, τον Αδαμάντιο Κοραή αλλά και άλλοι που το όνομά τους δεν κατέγραψε η ιστορία, φρόντισαν να θυμίσουν στον υπόδουλο ελληνισμό την αναγκαιότητα της ανασύστασης του ελληνικού κράτους.

Η σπίθα δεν άργησε να φουντώσει και να γίνει φλόγα. Άνθρωποι από τη διασπορά προχώρησαν στη ίδρυση της Φιλικής εταιρίας, ενός κοινού συνδέσμου για όλη την Ελλάδα, το Σεπτέμβρη του 1814. Η φιλική Εταιρία έγινε το μέσο που προετοίμασε τους Έλληνες για το μεγάλο ξεσηκωμό. Επιφανείς Έλληνες αλλά και απλός κόσμος μυήθηκαν στην εταιρία ψυχή και σώμα και ένωσαν τις προσπάθειές τους ώστε να αποτιναχθεί ο ζυγός από την Ελλάδα.

Τον Φεβρουάριο του 1821 στη Μολδοβλαχία, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, έδωσε το έναυσμα για την έναρξη της ελληνικής επανάστασης. Στις ηγεμονίες του Δούναβη επαναστατικά στρατεύματα σηματοδότησαν την αρχή της εθνικής παλιγεννεσίας. Το απόμακρο των περιοχών δεν κατέστησε δυνατή την εδραίωση της επανάστασης εκεί. Ο Υψηλάντης και οι Ιερολοχίτες του έπεσαν μαχόμενοι τα Τουρκικά στρατεύματα.

Η φλόγα που είχε ανάψει από τη Μολδοβλαχία φούντωσε στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1821 πόλεις του Μοριά και της Ρούμελης παίρνουν τα όπλα και κηρύττουν την ελληνική ανεξαρτησία. Η Πάτρα, τα Καλάβρυτα, η Καλαμάτα, η Μάνη, το Άργος, το Μεσολόγγι, η Άμφισσα, η Αθήνα, η Θήβα εξεγέρθηκαν και σηματοδότησαν την έναρξη του αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία. Όχι μόνο η Ρούμελη και ο Μοριάς αλλά και οι Σπέτσες, η Ύδρα, τα Ψαρά, η Χίος , η Κρήτη, η Μακεδονία, η Κύπρος έδωσαν ό, τι είχαν και δεν είχαν στον αγώνα για την απελευθέρωση. Σαν άλλες Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, οι γυναίκες της Νάουσας προτίμησαν το θάνατο από τη σκλαβιά. Δυστυχώς οι στρατιωτικές και γεωγραφικές συνθήκες οδήγησαν στη εδραίωση της επανάστασης μόνο στη νότια Ελλάδα. Οι ήρωες , χάρη στους οποίους χρωστάμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας, πολέμησαν με πίστη και θάρρος και ελπίδα ώστε το ελληνικό κράτος να γίνει μια πραγματικότητα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηγετική μορφή της επανάστασης νίκησε το Δράμαλη στα Δερβενάκια και αναχαίτισε τους Τουρκοαιγυπτίους στην Πελοπόννησο, ο Αθανάσιος Διάκος υπέστη τα πάνδεινα αντιμετωπίζοντας ως άλλος Λεωνίδας τους εισβολείς, ο Ανδρούτσος και ο Καραϊσκάκης μόχθησαν για τη διατήρηση της επανάστασης στη Στερεά Ελλάδα ενώ ο Παπαφλέσσας ανάγκασε τον ίδιο τον Ιμπραήμ να αναγνωρίσει τη γενναιότητα των Ελλήνων. Ο Κανάρης, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα τίμησαν το θαλάσσιο παρελθόν της φυλής μας και δόξασαν το ελληνικό ναυτικό.

Παρά τους κόπους και τα βάσανα, τις επεμβάσεις ξένων και τις διχόνοιες, οι Έλληνες κέρδισαν τον αγώνα τους. Ένας άλλος Υψηλάντης, ο Δημήτριος έγραψε το τέλος της επανάστασης. Το ελληνικό κράτος έγινε το 1831 γεγονός και ο Καποδίστριας ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας.

Η σημερινή μέρα είναι λοιπόν αφορμή ς και πατριωτισμού. Θα πρέπει να διδαχθούμε από όσους πολέμησαν για την Ελλάδα. Θα πρέπει και εμείς οι απόγονοί τους να δώσουμε τον δικό μας αγώνα για ευόδωση των εθνικών στόχων. Ο ραγιαδισμός πρέπει να εκλείψει από τη σκέψη μας. Ο ωχαδερφισμός να εξαφανιστεί από τη συμπεριφορά μας και η επιδίωξη της εθνικής και κοινωνικής ανόδου μόνιμη προσπάθειά μας. Σήμερα γιορτάζουμε τους αγώνες των Ελλήνων του 1821, αύριο θα γιορτάζουμε την προαγωγή του κοινού μας συμφέροντος και τις επιτυχίες της σύγχρονης Ελλάδας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2008

Μια ΕΝΩΣΗ για τη ΜΕΣΟΓΕΙΟ

Εισαγωγή

Στις Βρυξέλλες εξελίχθηκε στις 13 Μαρτίου 2008, ένα διπλωματικό πόκερ, με δέλεαρ, τη Μεσόγειο. Πιο συγκεκριμένα, ο Γάλλος Πρόεδρος, Σαρκοζί, έθεσε προ των ηγετών της Ε.Ε. την διατυπωθείσα, από την προεκλογική περίοδο, πρότασή του για αναβάθμιση της διαδικασίας της Βαρκελώνης και δημιουργία μιας Μεσογειακής Ένωσης. Πολλές ερμηνείες δόθηκαν στην πολιτική του αυτή πρόταση. Χρυσωμένο χάπι για την Τουρκία, επάνοδο της αποικιοκρατικής γαλλίας από τη Β. Αφρική, οικονομικό έλεγχο της θερμής θάλασσας κ.α. Σημασία έχει ότι η ατμομηχανή της Ευρώπης, η Γερμανία, δια της καγκελαρίου Μέρκελ αντιτάχθηκε στην πρόταση του Σαρκοζί. Σαν αποτέλεσμα επήλθε η απόφαση, που ορίζει ότι δε θα ιδρυθεί τελικά μια Κοινότητα (αντίστοιχη των Ευρωπαϊκών κοινοτήτων), αλλά θα αναβαθμιστεί η ήδη υπάρχουσα διαδικασία της Βαρκελώνης. Πάντως το όνομα, έστω και σε παραλλαγή μένει (Ένωση για τη Μεσόγειο), και θα τεθεί σε εφαρμογή στις 14 Ιουλίου του 2008.

Ευρωμεσογειακή Εταιρική Σχέση

Ιστορικά

Η χώρες της νοτίου και ανατολικής μεσογείου, ήταν ανέκαθεν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ευρωπαϊκών χωρών. Αποτελούν πρώην αποικίες μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, αλλά και πύλη των πετρελαίων της Μ. Ανατολής. Άλλωστε η περιοχή συνιστά μια μεγάλη αγορά (πρόβλεψη πληθυσμού 230 εκ. κατοίκων το 2010). Έτσι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 1992 έθεσε το στόχο της δημιουργίας εταιρικής σχέσης Ευρώπης- Μαγκρέμπ και μακρόπνοης συνεργασίας με το Ισραήλ. Αυτές οι συμφωνίες αποτέλεσαν τη βάση της ευρωμεσογειακής πολιτικής. Σημαντικό βήμα προς τα εμπρός αποτέλεσε η διάσκεψη της Βαρκελώνης της 27ης και 28ης Νοεμβρίου του 1995 όπου παρέστησαν οι δεκαπέντε υπουργοί εξωτερικών των κρατών μελών της ΕΕ και των δώδεκα τρίτων μεσογειακών χωρών (δε συμμετείχε η Λιβυή, τα πρώην Γιουγκοσλαβικά κράτη και η Αλβανία).

Διαδικασία Βαρκελώνης

Η διαδικασία της Βαρκελώνης συνίσταται σε ένα πολυμερές πλαίσιο συνεργασίας και διαλόγου μεταξύ ΕΕ και μεσογειακών χωρών. Οι 27 χώρες που συμμετείχαν υιοθέτησαν ομόφωνα δήλωση και πρόγραμμα εργασίας. Με τη δήλωση αυτή καθιερώνεται πράγματι ένα πολυμερές σχέδιο που συνδέει στενά τις οικονομικές πτυχές και τις πτυχές της ασφάλειας και περιλαμβάνει επίσης μια κοινωνική, ανθρωπιστική πολιτιστική διάσταση. Η εταιρική αυτή σχέση, η οποία στηρίζεται στην αμοιβαιότητα, την αλληλεγγύη και την κοινή ανάπτυξη, έχει ως στόχο την καθιέρωση μιας πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συνεργασίας.

Επιπλέον στο πλαίσιο της διαδικασίας της ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης, έχουν συναφθεί συμφωνίες σύνδεσης - διμερείς συμφωνίες μεταξύ της Ε.Κ. και των κρατών μελών, αφενός, και των μεσογειακών χωρών-εταίρων, αφετέρου. Στόχος των διμερών συμφωνιών είναι ο διάλογος στον πολιτικό τομέα και τον τομέα της ασφάλειας, το εμπόριο και το διάλογο για κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα καθώς και για θέματα ανθρώπινου δυναμικού. Οι συμφωνίες σύνδεσης προβλέπουν τη σταδιακή εγκαθίδρυση ζώνης ελευθέρων συναλλαγών στη Μεσόγειο (υφίσταται ήδη ζώνη ελευθέρων συναλλαγών μεταξύ της Κοινότητας και του Ισραήλ).

Σαν κεντρικός στόχος, της οικονομικής πτυχής της ευρωμεσογειακής συνεργασίας είναι η δημιουργία Ζώνη Ελευθέρων Συναλλαγών ως το 2010. Μετά τη Βαρκελώνη ακολούθησαν και άλλες υπουργικές διασκέψεις (λ.χ. Μασσαλία κ.α.). Η σημαντικότερη ωστόσο ήταν στη Βαλένθια, στις 23 Απριλίου 2002. Εκεί εγκρίθηκε ομόφωνα σχέδιο δράσης που καλύπτει και τις τρεις διαστάσεις της διαδικασίας της Βαρκελώνης, την πολιτική, την οικονομική και την κοινωνική-πολιτιστική.

Οικονομική πτυχή «Βαρκελώνης»

Το κυριότερο χρηματοδοτικό όχημα που οδηγεί στην υλοποίηση των βασικών στοιχείων της νέας ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης είναι το πρόγραμμα MEDA που ξεκίνησε το 1995. Το διάστημα 1995-2001 το πρόγραμμα απορρόφησε 5,071 δισ. € δις από 6,4 € δισ. των πόρων του προϋπολογισμού για την ευρωμεσογειακή εταιρική σχέση. το 86% των πόρων του MEDA χορηγήθηκε διμερώς, το 12% πολυμερώς (δηλ. σε περιφερειακές δραστηριότητες, απ’ τις οποίες επωφελούνται όλα τα κράτη μετέχοντες) και το υπόλοιπο 2% αφορά υπηρεσίες τεχνικής στήριξης.

Το πρόγραμμα σήμερα βρίσκεται στη δεύτερη φάση προγραμματισμού του με προϋπολογισμό 5,35 δισ. €.

Από Μεσογειακή Ένωση σε Ένωση για τη Μεσόγειο

Η γαλλική εξωτερική πολιτική, ενδιαφέρονταν πάντοτε για το χώρο της Μεσογείου. Άλλωστε και στα πλαίσια της Κοινοτικής πολιτικής, στυλοβάτες των μεσογειακών σχέσεων ήταν η Γαλλία, συνεπικουρούμενη από την Ισπανία. Ο Σαρκοζί, ως υποψήφιος πρόεδρος της Γαλλίας, πρότεινε τη δημιουργία μιας κοινότητας μεταξύ των μεσογειακών χωρών της Ε.Ε. και των μεσογειακών χωρών μη κρατών μελών.

Μεσογειακή Ένωση

Η Μεσογειακή Ένωση (meditarranean union) συνιστά ένα θεσμό διακρατικής συνεργασίας με κοινά προγράμματα για την από κοινού αντιμετώπιση οικονομικών, περιβαλλοντικών, ενεργειακών και μεταναστευτικών-κοινωνικών προβλημάτων. Ουσιαστικά επρόκειτο για ένα φόρουμ στο οποίο ο Γάλλος πρόεδρος επιθυμούσε να συμμετάσχουν μόνο οι χώρες γύρω από τη Μεσόγειο. Επίσης πιθανόν να εντάσσεται η πρωτοβουλία αυτή, στην προσπάθεια για παραμονή της Τουρκίας, εκτός Ε.Ε., με μία ειδική εταιρική σχέση. Τέλος ο Σαρκοζί θέλησε να προλάβει την Ένωση, στα θέματα της Μεσογείου, δημιουργώντας μια κοινότητα, όπου την κρατούσα θέση θα είχε η Γαλλία.

Αντιδράσεις

Τα παραπάνω στάθηκαν ικανά, να θέσουν τους Βόρειους και Κεντροευρωπαίους, σε θέση αντίθετη με αυτήν του Σαρκοζί. Αντίθετα οι Μεσογειακές χώρες (μεταξύ αυτών και η Ελλάδα) διάκεινταν θετικά προς τη Μεσογειακή Ένωση. Έτσι η Γερμανία, ανέλαβε το βάρος της διαπραγμάτευσης, όπου απείλησε με βέτο. Τούτο διότι θεωρούσε ότι το Παρίσι απέβλεπε να κατοχυρώσει έναν χώρο προνομιακής επιρροής με στόχο να εξισορροπήσει την προνομιακή επιρροή του Βερολίνου στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.

Ο Σαρκοζί δέχθηκε η πρωτοβουλία του του να «υποβιβασθεί» σε αναβάθμιση ή μάλλον φρεσκάρισμα της Πρωτοβουλίας της Βαρκελώνης για συνεργασία της Ε.Ε. με τις χώρες της Μεσογείου. Αψευδής μάρτυρας της γαλλικής υποχώρησης η ικανοποίηση της Αγκυρας που έσπευσε να δηλώσει ότι το υποβαθμισμένο σχέδιο δεν την ενοχλεί καθώς δεν έχει την μορφή υποκατάστασης της πορείας της προς πλήρη ένταξη.

Ένωση για τη Μεσόγειο

Η Ενωση για τη Μεσόγειο περιλαμβάνει τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. και τα παράκτια μεσογειακά κράτη μη μέλη της Ε.Ε. Προβλέπει τη μη τακτική συνάντηση εκπροσώπων των κρατών-μελών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των τρίτων χωρών της Μεσογείου για να συζητηθούν ορισμένα θέματα κοινού ενδιαφέροντος.
Η διαδικασία της Βαρκελώνης, η οποία αφορά και αυτή τις σχέσεις της με τις τρίτες χώρες της Μεσογείου, διατηρείται. Απλώς, η Ενωση για τη Μεσόγειο ότι αποτελεί αναβάθμιση της διαδικασίας της Βαρκελώνης. Αποτελούμενη από μέλη της ΕΕ και τις μεσογειακές χώρες, η Ένωση θα έχει ένα συμβούλιο αρχηγών κρατών και κυβέρνησης που θα ορίζει στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές πολιτικής, υπουργικά συμβούλια, μια Μόνιμη Επιτροπή η οποία θα ενεργεί ως γραμματεία, μια ενισχυμένη κοινοβουλευτική συνέλευση, ακόμη και δική της τράπεζα.

Συμπεράσματα

Με τη διαδικασία της Βαρκελώνης, να είχε βαλτώσει, λόγω έλλειψης πολιτικής και οικονομικής βούλησης, η Μεσογειακή Ένωση φάνταζε, ως μια ιδεατή κοινότητα, σε μια ιστορικά και γεωγραφικά ενιαία περιοχή. Όμως ακριβώς οι φόβοι, για παραγκωνισμό των Ευρωμεσογειακών σχέσεων (Βαρκελώνη, Πολιτική Γειτονίας) και υποκατάστασή του από έναν γαλλοκρατούμενο θεσμό, στάθηκαν εμπόδια στην Μεσογειακή Ένωση. Αυτή πάντως, θα υπάρξει, αποψιλωμένη μεν, εντός ενωσιακών και κοινοτικών πλαισίων δε, αλλά με άλλο όνομα: Ένωση για τη Μεσόγειο.

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ

Με αφορμή την εκλογή Χριστόφια κρίνεται σκόπιμο να επιχειρηθεί μια προσέγγιση στη σύγχρονη πραγματικότητα στο νησί. Οι πληροφορίες που κατά καιρούς προβάλλονται είναι αποσπασματικές και δεν οδηγούν στην κατανόηση των σημερινών δεδομένων του θέματος. Με το παρόν άρθρο επιχειρείται μια σύντομη περιγραφή των όσων ισχύουν και όσων λαμβάνουν χώρα σε ό,τι έχει να κάνει με το εθνικό αυτό ζήτημα.

Σύντομο ιστορικό – εισαγωγή

Η Κυπριακή Δημοκρατία έχει διάρκεια ζωής, έως τώρα, 48 χρόνων. Το 1960 με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης, ιδρύθηκε ανεξάρτητο κράτος στο νησί, με εγγυήτριες δυνάμεις την Ελλάδα, την Τουρκία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το 1963 επήλθε κρίση στις σχέσεις των δύο κοινοτήτων του νησιού (ελλήνων και τούρκων) λόγω επιθυμιών του Μακάριου για αναθεώρηση του Συντάγματος, με περιορισμό του δικαιώματος Veto της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Έτσι οι σχέσεις των δύο λαών του νησιού ήταν τεταμένες, καθώς δημιουργήθηκαν θύλακες τουρκοκυπρίων. Έτσι το ήδη τεταμένο κλίμα εντάθηκε από τις παρεμβάσεις της Χούντας των Συνταγματαρχών, που δεν επιθυμούσαν την παραμονή του Μακαρίου στην εξουσία. Έτσι το πραξικόπημα που επιχείρησαν σε βάρος του, έδωσε την αφορμή στην Τουρκία, να εισβάλει στο νησί το 1974, και να κατάσχει το 38% περίπου του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το 1983, τα Κατεχόμενα ανακήρυξαν εαυτούς ανεξάρτητο κράτος (ΤΔΒΚ), μη αναγνωρισμένο από κανένα άλλο κράτος, παρά μόνο απ’ την Τουρκία. Έως το 2004, όμως το Κυπριακό, δεν κινούνταν σχεδόν, καθώς είχε επέλθει περίοδος στασιμότητας, λόγω της αδιαλλαξίας του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ντενκτάς. Όμως στις 13 Δεκεμβρίου 1997, αποφασίζεται η έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων και με την Κύπρο για την είσοδό της στην Ε.Ε. H μη λύση του πολιτικού προβλήματος, δεν επηρέασε τελικά τις διαπραγματεύσεις, και έτσι στις 1 Μαΐου 2004 η Κύπρος καθίσταται πλήρες μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Πριν από την ένταξη είχε προηγηθεί η απόρριψη του σχεδίου Ανάν.

Στάση Τουρκίας – ΗΠΑ, δράσεις Ελλάδας

Το Κυπριακό πρόκειται για ένα ζήτημα διεθνούς δικαίου, στο οποίο η κατάσταση από νομικής άποψης είναι απλή, σε μια πρώτη ανάγνωση. Παράνομη εισβολή και κατοχή εδάφους μιας χώρας από άλλη. Παραβίαση του Χάρτη του ΟΗΕ (ΧΟΗΕ) και πιο συγκεκριμένα της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους. Η απάντηση από την πλευρά των Τούρκων έγκειται, στο ότι νομίμως πραγματοποιήθηκε η εισβολή και, κατά συνέπεια είναι σύννομη η παραμονή των στρατευμάτων στο νησί. Τούτο, διότι οι Συμφωνίες ίδρυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας προέβλεπαν ρόλο στην Τουρκία ως εγγυήτρια δύναμη. Αφού λοιπόν, θεωρεί η Τουρκία, επιχειρήθηκε κατάλυση της κρατικής υπόστασης του κράτους το 1974 (πραξικόπημα Χούντας Αθηνών-Ένωση με Ελλάδα), τότε σαν εγγυήτρια δύναμη, επενέβη προκειμένου να διατηρηθεί η συνοχή και ύπαρξη του κράτους. Επίσης πρόταξε την προστασία της τουρκικής μειονότητας, τα δικαιώματα της οποίας καταπατούνταν.

Εδώ πρέπει να γίνει λόγος για τη στάση των ΗΠΑ (που ουσιαστικά έχουν αντικαταστήσει τους Βρετανούς ως προς το σε τίνος τη σφαίρα επιρροής άνηκε/ανήκει στο νησί). Η ΗΠΑ θεωρούσαν το Μακάριο, ως ένα ρασοφόρο Φιντέλ. Πίστευαν ότι η αδέσμευτη πολιτική του, οδηγούσε την Κύπρος προς την ΕΣΣΔ. Επιπλέον δεν ήθελαν να αντιπαρατεθούν με την Τουρκία, ο ρόλος της οποίας στην ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ είναι καθοριστικός. Τέλος είχαν αρκετά προβλήματα, το 1974, οι ΗΠΑ (Βιετνάμ, Μ.Ανατολή, παραίτηση Νίξον), ώστε να συμμετέχουν ενεργά στην απομάκρυνση/αποτροπή των τουρκικών δυνάμεων. Στα επόμενα χρόνια η στάση της τουρκικής πλευράς ήταν άκαμπτη αρνούμενη κάθε λύση, στηριζόμενη στην ισχύ των όπλων. Οι ΗΠΑ δεν πίεζαν για άμεση λύση, προκειμένου να μη δυσαρεστηθεί η Τουρκία, ενόψει και των ραγδαίων αλλαγών στη Μ.Ανατολή, μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ. Η προσπάθεια για ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε. θορύβησε την Τουρκία, και οι στενές σχέσεις με τους Ρώσους (εγκατάστασης πυραύλων S-300) ανησυχούσαν τις ΗΠΑ. Ας μην λησμονιέται ότι οι ΗΠΑ επιθυμούσαν τη διατήρηση του status quo στο νησί, το οποίο δεν διαταράχθηκε, καθώς οι βρετανικές βάσεις παρέμεναν (Δεκέλεια, Ακρωτήρι) και μάλιστα παίζουν σπουδαίο ρόλο (εγκατάσταση πυρηνικών, κατασκοπευτικό δίκτυο Echelon). Άλλωστε στη Νέα Μέση Ανατολή, που οραματίζονται τα γεράκια των ΗΠΑ, η Κύπρος παραμένει ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην περιοχή. Το σχέδιο Ανάν, αποτελούσε άλλωστε εγγύηση για τη διατήρηση των συμφερόντων των ΗΠΑ.

Νομική κατάσταση

Ο ΟΗΕ, πήρε σαφή θέση, από το 1974, έως το 2004, ως προς το θέμα της εισβολής, καταδικάζοντάς την. Παράλληλα ο Γ.Γ. του ΟΗΕ (Κουρτ Βαλντχάιμ) προσπάθησε να βρει κοινό τόπο μεταξύ των δύο πλευρών (το 1976-7 και το 1979 με τις Υψηλού Επιπέδου Συμφωνίες), αλλά εις μάτην. Το 1983 το βόρειο κατεχόμενο τμήμα ανακήρυξε την αναεξαρτηασία του, και απέκτησε de facto κρατική υπόσταση, όχι όμως και νομική. Έτσι το Σ.Α. του Ο.Η.Ε με τα ψηφίσματα 541/1983 και 550/1984 καταδίκασε ευθέως την ανακήρυξη της ΤΔΒΚ. Έτσι η διεθνώς αναγνωρισμένη Κυπριακή Δημοκρατία ασκεί έλεγχο μόνο στο νότιο τμήμα του νησιού, παρότι από νομική άποψη εξακολουθεί να εκπροσωπεί το σύνολο. Το 1992 το Γ.Γ. του ΟΗΕ (Μπούτρος Γκάλι) έθεσε ενώπιον των δυο μερών (ελληνοκύπριοι-τουρκοκύπριοι) τα Μέτρα Εμπέδωσης Εμπιστοσύνης, τα οποία απορρίφθηκαν από τον Ντενκτάς. Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κέρκυρας, το 1994, αποφασίστηκε η προοπτική ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. (έναρξη διαπραγματεύσεων 13.12.1997, ένταξη 01.05.2004). Προτού ενταχθεί η Κύπρος στην Ε.Ε. επιχειρήθηκε να λυθεί το πολιτικό πρόβλημα με το σχέδιο Αναν, το οποίο απέρριψαν δια δημοψηφίσματος οι Ελληνοκύπριοι. Έτσι σήμερα, ναι μεν η Κύπρος εντάχθηκε στην Ε.Ε. ολόκληρη, ωστόσο εξαιρείται ρητά ο Βορράς από την εφαρμογή του κοινοτικού κεκτημένου (αναστολή) καθώς δεν τελεί υπό τον έλεγχο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Τούτο συνιστά μια νομική φόρμουλα (αμφιβόλου ορθότητας) προκειμένου να παραβλέψει Ε.Ε. την Κατοχή εδάφους της, από μια άλλη χώρα, και μάλιστα υποψήφια προς ένταξη (που παρόλα αυτά δεν αναγνωρίζει την κρατική ύπαρξη ενός Κράτους – Μέλους της Ένωσης στην οποία θέλει να ενταχθεί). Η Ε.Ε. βέβαια, ενόψει και της οικονομικής ενίσχυσης των Τουρκοκυπρίων προώθησε Κανονισμό που θα επιτρέπει το απευθείας (δίχως τη μεσολάβηση της Κυπριακής Δημοκρατίας) εμπόριο με τα Κατεχόμενα. Ο Κανονισμός δεν εγκρίθηκε, καθώς επήλθε πολιτικός συμβιβασμός, δια της έκδοσης άλλου Κανονισμού, ο οποίος επιτρέπει όχι το απευθείας εμπόριο, αλλά την απευθείας χρηματοδότηση των Κατεχομένων, προκειμένου να προετοιμαστεί η ένταξή τους στο κοινοτικό κεκτημένο (δια της λύσης του Κυπριακού ή και μέσω άλλων οδών..;)

Πρόσφατες εξελίξεις

Η εκλογή του Χριστόφια αναπτέρωσε τις ελπίδες για άμεση λύση του προβλήματος. Ο Παπαδόπουλος, είχε χαρακτηριστεί από τη διεθνή κοινότητα ως αδιάλλακτος, και καθόλου δεν στεναχωρήθηκε η Ε.Ε., το Η.Β. και οι Η.Π.Α. που δεν επανεξελέγει. Αντίθετα θεωρούν πιο διαλλακτικό το Χριστόφια. Βεβαίως φροντίζουν να υπενθυμίζουν ότι δε θα του φανούν «μεγαλόκαρδοι». Έτσι, δια του τύπου, φροντίζουν να στέλνουν μηνύματα, όπως ότι ναι μεν θεωρείται ευρωπαϊστής και υπέρμαχος τη λύσης, αλλά δεν παύουν να υπενθυμίζουν το κομμουνιστικό παρελθόν και παρόν του (δημιουργώντας εντυπώσεις στο διεθνές περιβάλλον, συνδέοντάς τον με τη δήθεν μεταστροφή της Κύπρου, το ‘60-’70 σε Κούβα της Αν. Μεσογείου). Παρόλα αυτά ο Χριστόφιας, φρόντισε να τονίσει ότι το σχέδιο Ανάν, δεν υφίσταται πια (το χαρακτήρισε ως «βρυκόλακα») και ότι η έναρξη των διαπραγματεύσεων πρέπει να γίνει με βάση τις Τεχνικές Συμφωνίες της 8ης Ιουλίου 2006. Όμως η στάση του υπέρ του σχεδίου, το 2004, γεννά σκέψεις για τη στάση του, σε περίπτωση επαναφοράς των βασικών σημείων του σχεδίου, υπό άλλο μανδύα. Άλλωστε το παραπάνω είναι το πιθανότερο, καθώς η διεθνής κοινότητα ήταν υπέρ του σχεδίου, όπως και η τουρκική πλευρά. Έτσι οι Η.Π.Α. επιθυμούν λύση του Κυπριακού, ώστε να μην παραμένει εμπόδιο στην πορεία της Τουρκίας προς την Ε.Ε. Η Ευρώπη δεν επιθυμεί να διατηρεί μια βραδυφλεγή βόμβα στο μαλακό υπογάστριό της, ενώ η Τουρκία θέλει να απαλλαχτεί από την κατηγορία του παραβιαστή του διεθνούς δικαίου αφενός, αφετέρου να νομιμοποιήσει τα κεκτημένα κέρδη της, από την εισβολή του ’74. Η Ελλάδα από την πλευρά της επιθυμεί τη λύση του Κυπριακού, προκειμένου να απαλλαγεί από την πίεση του διεθνούς παράγοντα αλλά και να εξασφαλίσει τα μέγιστα δυνατά κέρδη (ας μην ξεχνάμε ότι ήμασταν οι ηττημένοι το 1974). Ωστόσο, εντύπωση προξένησε η θέση αρκετών, της ελληνικής πολιτικής ελίτ, τόσο περί αποδοχής του σχεδίου «Ανάν», που ήταν δυσλειτουργικό, όσο και η πολεμική που είχε ξεσπάσει μεταξύ αυτών και του προηγούμενου προέδρου Παπαδόπουλου.

συνδέσεις σε κοινωνικά δίκτυα

Piano & Band

J' accuse...

Κατηγορώ τον αντισυνταγματάρχη Πατύ ντε Κλαμ, γιατί υπήρξε ο σατανικός δράστης της δικαστικής πλάνης..
Κατηγορώ τον στρατηγό Μερσιέ γιατί, το λιγότερο από πνευματική ανεπάρκεια, έγινε συνένοχος του μεγαλύτερου ανομήματος του αιώνα.
Κατηγορώ τον στρατηγό Μπιγιό, γιατί είχε στα χέρια του αναμφισβήτητες αποδείξεις της αθωώτητας του Ντρέιφους και τις έπνιξε..
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Μπουαντέφρ και τον στρατηγό Γκονζ, γιατί υπήρξαν συνένοχοι του ίδιου εγκλήματος..
Κατηγορώ τον στρατηγό ντε Πελλιέ και τον ταγματάρχη Ραβαρί, γιατί έκαμαν μια εγκληματική προανάκριση, με την πιο τερατώδη μεροληψία..
Κατηγορώ τους τρεις γραφολόγους Μπελόμ, Βαρινιάρ και Γουάρ, γιατί συνετάξανε ψεύτικες εκθέσεις απατεώνων..
Κατηγορώ το υπουργείο Στρατιωτικών και το Επιτελείο, γιατί έκαμαν στις εφημερίδες ιδιαίτερα στην Αστραπή και στην Ηχώ των Παρισίων, μια βδελυρή και απαράδεκτη εκστρατεία για να παραπλανήσουν τη κοινή γνώμη..
Κατηγορώ, τέλος, το πρώτο Στρατοδικείο γιατί παραβίασε το δίκαιο..

Δικαιοσύνη

Εν δέ δικαιοσύνη συλλήβδην πάσ'αρετή εστί.

Ολες γενικά οι αρετές βρίσκονται μέσα στη δικαιοσύνη.
-Αριστοτέλης