Η 25η Μαρτίου αποτελεί για το λαό μας μια σημαντική εθνική και θρησκευτική εορτή. Η Παναγία, που στεκόταν πάντοτε στο πλευρό των Ελλήνων, ήταν αυτή που ενέπνευσε τους αγωνιστές στη μονή της Αγίας Λαύρας να υψώσουν τη σημαία της επανάστασης. Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου εορτάζεται με λαμπρότητα και η επανάσταση των Ελλήνων τιμάται σήμερα με σεβασμό και περηφάνια. Μια τέτοια μέρα, το 1821, το υπόδουλο έθνος, οι «ραγιάδες» , ξεσηκώθηκαν ενάντια στον Οθωμανό δυνάστη. Την 25η Μαρτίου 1821 οι Έλληνες έκαναν το μεγάλο βήμα προς την κατάκτηση του υπέρτατου αγαθού, της ελευθερίας τους.
Απ’ την πτώση της Κωνσταντινούπολης και μετά, το 1453, το Ελληνικό Έθνος έπαψε να έχει δική του κρατική υπόσταση. Ο τελευταίος αυτοκράτορας της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, έπεσε μαχόμενος για την ελευθερία του μεσαιωνικού ελληνισμού. Ο Οθωμανός κατακτητής επέβαλε το σκότος και τη σκλαβιά πάνω από την Ελλάδα. Το ελληνικό έθνος βρέθηκε υπόδουλο και σκλαβωμένο κάτω από την απειλή του τουρκικού ζυγού, οι Έλληνες όμως δεν το έβαλαν κάτω. Η φλόγα της ελευθερίας και της πολιτικής ανεξαρτησίας σιγοέκαιγε μέσα τους. Απ’ άκρη σ’ άκρη στον ελληνικό χώρο, από την Κωνσταντινούπολη ως την Κρήτη, απ’ την Μολδοβλαχία ως την Κύπρο και από τη Μικρά Ασία μέχρι και τη Βόρεια Ήπειρο, οι ελληνικές κοινότητες συσπειρώθηκαν. Η εκκλησία στάθηκε πολύτιμος βοηθός στη διατήρηση της συλλογικής εθνικής συνείδησης και στον διακαή πόθο για κρατική κυριαρχία.
Και πριν την επανάσταση του 1821 οι Έλληνες προσπάθησαν να αντισταθούν στην καταπίεση του Σουλτάνου. Ο Διονύσιος Σκυλόσοφος στη Θεσσαλία, οι επαναστάτες της Πελοποννήσου στα Ορλωφικά, ο περίφημος ναυτικός Λάμπρος Κατσώνης καθώς και οι αγέρωχοι Σουλιώτες έχουν γράψει τις δικές τους σελίδες στο βιβλίο της ελληνικής ιστορίας, ως άνθρωποι που δε φοβήθηκαν τον Τούρκο και δεν δείλιασαν μπροστά στον ηρωικό θάνατο για χάρη της πατρίδας.
Οι Έλληνες γνώριζαν καλά πως η ελευθερία δεν κερδίζεται μόνο με τα όπλα αλλά απαιτούνταν και η αφύπνιση της εθνικής συνείδησης. Έλληνες λόγιοι προσπάθησαν να θυμίσουν στον καταπιεσμένο Έλληνα και στον υπόδουλο ραγιά σε όλη τη βαλκανική χερσόνησο την κοινή τους μοίρα˙ τους κοινούς αγώνες που απαιτούνται για επαφή με την ένδοξη αρχαία τους ιστορία, με την κοινή χριστιανική τους μοίρα και με τις κοινές ελπίδες τους για ένα καλύτερο μέλλον. Άνθρωποι του πνεύματος σαν τον Ρήγα Φεραίο, τον Αδαμάντιο Κοραή αλλά και άλλοι που το όνομά τους δεν κατέγραψε η ιστορία, φρόντισαν να θυμίσουν στον υπόδουλο ελληνισμό την αναγκαιότητα της ανασύστασης του ελληνικού κράτους.
Η σπίθα δεν άργησε να φουντώσει και να γίνει φλόγα. Άνθρωποι από τη διασπορά προχώρησαν στη ίδρυση της Φιλικής εταιρίας, ενός κοινού συνδέσμου για όλη την Ελλάδα, το Σεπτέμβρη του 1814. Η φιλική Εταιρία έγινε το μέσο που προετοίμασε τους Έλληνες για το μεγάλο ξεσηκωμό. Επιφανείς Έλληνες αλλά και απλός κόσμος μυήθηκαν στην εταιρία ψυχή και σώμα και ένωσαν τις προσπάθειές τους ώστε να αποτιναχθεί ο ζυγός από την Ελλάδα.
Τον Φεβρουάριο του 1821 στη Μολδοβλαχία, ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρίας, Αλέξανδρος Υψηλάντης, έδωσε το έναυσμα για την έναρξη της ελληνικής επανάστασης. Στις ηγεμονίες του Δούναβη επαναστατικά στρατεύματα σηματοδότησαν την αρχή της εθνικής παλιγεννεσίας. Το απόμακρο των περιοχών δεν κατέστησε δυνατή την εδραίωση της επανάστασης εκεί. Ο Υψηλάντης και οι Ιερολοχίτες του έπεσαν μαχόμενοι τα Τουρκικά στρατεύματα.
Η φλόγα που είχε ανάψει από τη Μολδοβλαχία φούντωσε στην Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα. Τον Μάρτιο του 1821 πόλεις του Μοριά και της Ρούμελης παίρνουν τα όπλα και κηρύττουν την ελληνική ανεξαρτησία. Η Πάτρα, τα Καλάβρυτα, η Καλαμάτα, η Μάνη, το Άργος, το Μεσολόγγι, η Άμφισσα, η Αθήνα, η Θήβα εξεγέρθηκαν και σηματοδότησαν την έναρξη του αγώνα των Ελλήνων για ανεξαρτησία. Όχι μόνο η Ρούμελη και ο Μοριάς αλλά και οι Σπέτσες, η Ύδρα, τα Ψαρά, η Χίος , η Κρήτη, η Μακεδονία, η Κύπρος έδωσαν ό, τι είχαν και δεν είχαν στον αγώνα για την απελευθέρωση. Σαν άλλες Σουλιώτισσες στο Ζάλογγο, οι γυναίκες της Νάουσας προτίμησαν το θάνατο από τη σκλαβιά. Δυστυχώς οι στρατιωτικές και γεωγραφικές συνθήκες οδήγησαν στη εδραίωση της επανάστασης μόνο στη νότια Ελλάδα. Οι ήρωες , χάρη στους οποίους χρωστάμε εμείς σήμερα την ελευθερία μας, πολέμησαν με πίστη και θάρρος και ελπίδα ώστε το ελληνικό κράτος να γίνει μια πραγματικότητα. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ηγετική μορφή της επανάστασης νίκησε το Δράμαλη στα Δερβενάκια και αναχαίτισε τους Τουρκοαιγυπτίους στην Πελοπόννησο, ο Αθανάσιος Διάκος υπέστη τα πάνδεινα αντιμετωπίζοντας ως άλλος Λεωνίδας τους εισβολείς, ο Ανδρούτσος και ο Καραϊσκάκης μόχθησαν για τη διατήρηση της επανάστασης στη Στερεά Ελλάδα ενώ ο Παπαφλέσσας ανάγκασε τον ίδιο τον Ιμπραήμ να αναγνωρίσει τη γενναιότητα των Ελλήνων. Ο Κανάρης, ο Μιαούλης, η Μπουμπουλίνα τίμησαν το θαλάσσιο παρελθόν της φυλής μας και δόξασαν το ελληνικό ναυτικό.
Παρά τους κόπους και τα βάσανα, τις επεμβάσεις ξένων και τις διχόνοιες, οι Έλληνες κέρδισαν τον αγώνα τους. Ένας άλλος Υψηλάντης, ο Δημήτριος έγραψε το τέλος της επανάστασης. Το ελληνικό κράτος έγινε το 1831 γεγονός και ο Καποδίστριας ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας.
Η σημερινή μέρα είναι λοιπόν αφορμή ς και πατριωτισμού. Θα πρέπει να διδαχθούμε από όσους πολέμησαν για την Ελλάδα. Θα πρέπει και εμείς οι απόγονοί τους να δώσουμε τον δικό μας αγώνα για ευόδωση των εθνικών στόχων. Ο ραγιαδισμός πρέπει να εκλείψει από τη σκέψη μας. Ο ωχαδερφισμός να εξαφανιστεί από τη συμπεριφορά μας και η επιδίωξη της εθνικής και κοινωνικής ανόδου μόνιμη προσπάθειά μας. Σήμερα γιορτάζουμε τους αγώνες των Ελλήνων του 1821, αύριο θα γιορτάζουμε την προαγωγή του κοινού μας συμφέροντος και τις επιτυχίες της σύγχρονης Ελλάδας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο χώρο.
